Είναι όλα υπεραπλουστευμένα μπλεγμένα.  Αρκεί όμως να σου πιάσω το χέρι και να αγγίξω τις φλέβες στον μεσημβρινό του καρπού σου και να δω την ψυχή σου.

Θα σκύψω εκεί και θα σου αφήσω ένα φιλί και εσύ θα νομίσεις ότι είναι δάκρυ, αλλά θα είναι μια πεταλούδα που θα μείνει κοντά σου μέχρι να χαθεί στο κάλεσμα του πεπρωμένου της.  Υποδόρια μηνύματα, αποσιωπητικά στις σκέψεις και ο ήχος της φωνής να μένει σαν κόμπος στο λαρύγγι.  Τι φταίει και δεν αρκεί η ιστορία; Τι δεν φτάνει να γεμίσεις ευτυχία; Ποια σιωπή σου δεν έγινε λεπίδα που έκοψε στα δύο το χρόνο στα μάτια σου;  Ποιο μεθύσι σου πάνω σε άρωμα  σάρκας γυμνής γυναίκας δεν λύτρωσε τη φυγή σου;  Χορεύουν εκστατικά οι παρθένες συνειδήσεις γύρω σου και ξέρεις ότι μόνο παρθένες δεν είναι γιατί έχουν πουληθεί καιρό τώρα σε παζάρια ευκαιριών.  Είναι όλα υπεραπλουστευμένα μπλεγμένα και αθωότητες δεν υπάρχουν να σου πουν την αλήθεια.  Μα ποια αλήθεια τελικά; Την  πιο ανεκτίμητη που δεν μπορεί να αγοραστεί από άδειες ζωές.  Άδειες ζωές, όχι φτωχές.

Αρκεί λοιπόν να σου πιάσω το χέρι και να αγγίξω τις φλέβες σου στον μεσημβρινό του καρπού σου και να δω την ψυχή σου και αυτό καρδιά μου είναι ευλογία και κατάρα μαζί.  Ένα αλλόκοτο σημάδι  γέννας.  Το διάβασμα της ψυχής δεν είναι τέχνη ή επιστήμη που θα εξηγήσει ή θα γιατρέψει.  Είναι διάβασμα πέρα από τις αισθήσεις.  Κλείσε μου τα μάτια και εγώ θα σε βρω γιατί ξέρω το άρωμά σου, το σχήμα του προσώπου σου, κάθε ρυτίδα πάνω του.  Είναι όλα υπεραπλουστευμένα μπλεγμένα και έτσι γίνεται πάντα στη ζωή.  Η αφαιρετικότητα  αντί να λιγοστεύει τα περιττά, αδειάζει παντού απουσίες και καταντάει μια τραγικότητα που σέρνει κομμάτια από όλους αυτούς τους τεμαχισμούς μέσα σου και αγκομαχάς από το βάρος τους, γιατί έχεις πάρει μακρινούς δρόμους να ταξιδέψεις.

Έτσι σε μένα, για σένα, αρκεί μόνο αυτό και…..

ένα φιλί στον καρπό σου που θα νομίζεις ότι είναι το δάκρυ μου, αλλά θα είναι μια πεταλούδα.