Έκανα πολλές πρόβες να σου γράψω
στο τέλος όλα τσαλακώθηκαν
και οι λέξεις και τα συναισθήματα
και εγώ.
Ίσως να μην χρειάζεται
το μελάνι να μένει
σαν κηλίδα πάνω σε αμόλυντες άσπρες σελίδες.
Όλα ξεκινούν τόσα αθώα, τόσο παρορμητικά
όμως,
καταλήγουν ενοχές, ψιθυρίσματα..

Λέω να σταματήσω να σου γράφω
ίσως, λέω ίσως οι σελίδες να πρέπει
να μένουν αδειανές από μένα.
Σαν λευκό νυφικό ενός ποιήματος.
Ναι, Αυτό θα κάνω!
Θα σταματήσω να στάζω πάνω σε γράμματα
τελείες/
Δεν θα τελειώσει ποτέ αυτή η αγάπη/

Πρόβες για μια παράσταση
που δεν τελειώνει.....
Πως να τελειώσει άλλωστε όσο σ΄ αναπνέω;

Όταν σε κοιτώ βλέπω νύχτες στα μάτια σου. 
Ξενύχτια που χύθηκαν από τα σεντόνια της άστρωτης ζωής σου.
Όταν σε κοιτώ αυτό βλέπω και μετά με ακουμπάς σιωπή. 
Πόσο τρυφερά με κλείνεις μέσα της. 
Σαν μωρό που δεν θέλεις να το ξυπνήσουν.

Τον κοιτούσε στα μάτια
και έβλεπε
έναν έρωτα σιωπηλό.
Ανέκφραστος δούλευε…
«Μ΄ ακούς;» τον ρωτάει
«Σ΄ ακούω» της απαντά.

Τον κοιτούσε συνέχεια
ήθελε να τον τραβήξει πάνω της.
Ο έρωτας σιωπηλός,
είχε θυμώσει πλέον…
«να φύγω» τον ρωτάει ….
«Όχι» απαντά…
«Σε Θέλω εδώ να με κοιτάς!»

Ένα «Θέλω» του στην άδεια στιγμή…..
Ένα «Φιλί» αίτημα στη σιωπή του έρωτα…..

Ένα σημάδι «του» στις φλέβες του καρπού της (παραγγελιά)
Ένα μήνυμά «της» που έγινε τελικά ποίημά «του».

Και όμως …….
Ο έρωτας παρέμεινε σιωπηλός.

Ήθελε να τον αποχαιρετίσει. Μάζεψε βροχή μέσα της να ποτίσει το χώμα που θα έσκαβε τις σκέψεις της για εκείνον. Η κάθε αυγή ξεθώριαζε μέσα της, αφήνοντας πάλι το αμυδρό φως στο δωμάτιό της. Εκεί, μόνο σκιές ζούσαν κοντά της και οι εικόνες αναμνήσεων. Παρέμενε αδέσποτη πάντα, ανέντακτη σε μοτίβα κοινωνικά. Πιτσιρίκι και ατίθαση. Ο κόσμος δεν ήξερε ότι αυτή η γη, η τόσο δυνατή μέσα της, ζούσε μέσα σε ένα όνειρο. Οι φίλοι της την ένιωθαν στιβαρή και δυνατή. Ο περίγυρός της συνετή και σοβαρή. Δεν ήξεραν ότι αυτή μέσα της ζούσε πάντα έναν πόλεμο και ονειρευόταν έναν πειρατή.
Ήθελε να τον αποχαιρετίσει. Μάζεψε βροχή μέσα της να ποτίσει το χώμα που θα έθαβε τις σκέψεις της για εκείνον. Ήθελε το χώμα να ήταν αφράτο να μαζευτούν οι σπόροι των λουλουδιών μέσα σ΄ αυτό και να γεμίσει παντού λουλούδια. Ήξερε καλά να φροντίζει τον θάνατο στη ζωή της.
Ήθελε ...... και εκεί που τα χέρια της γέμισαν χώματα, τα γόνατά της μάτωσαν από τις πέτρες, βγήκε ο ήλιος.
Δεν την άφησε.
  

Που να σου μείνουν κουράγια, όταν οι σελήνες ακόμα κουρασμένες δείχνουν στα μάτια σου;
Κάθε άνοιξη σταυρώνονται οι επιθυμίες και οι ελπίδες λένε ανθίζουν στα πόδια ενός έρωτα, αλλά εσύ περιμένεις Φθινόπωρα που τα δέντρα γέρνουν μελαγχολικά στη γύμνια τους.
Πολλές φορές άγγιξα το όνειρο, μάλιστα το φίλησα και ήταν σαν να ακουμπούσε τα χείλια μου ένα κύμα. Είσαι κύμα λοιπόν. Πως να σωθείς σε γη, αφού έτσι και αλλιώς θα σε πιει και θα χαθείς στα έγκατά της;

Τώρα ξέρω γιατί κάθε άνοιξη σταυρώνονται οι επιθυμίες και οι ελπίδες ανθίζουν στα πόδια ενός έρωτα.

Θα συνεχίσω να μαδάω τα τριαντάφυλλα για σένα και ας ματώνω με τα αγκάθια τους.
Θα σκορπώ τα ροδοπέταλα γύρω από το πρόσωπό σου να μυρίζεις όνειρα.

Θα ματώνω από το βελούδινο άγγιγμά τους
μέχρι να ξαναρχίσεις να ζεις.

Σταγόνα να πέφτει σαν φιλί που διψάω τόσο να πιώ

Κάθε αγάπη ένας ουρανός, ίσως ένα ποτάμι που θα χυθεί

Σε ωκεάνια μονοπάτια.

Σταγόνα σαν δάκρυ που θα ποτίσει

Τις χαρακιές μέσα στην ψυχή

Αλύτρωτη θα μένω.