Κάποιες φορές ξεχνάς επιτηδευμένα τις πληγές σου.
Σκηνοθετείς μια ρωγμή και τρέχεις να διαφύγεις από εκείνο το σκίσιμο λες και είσαι αίμα.
Και για λίγο, το αγγίζεις το φευγιό σου από εκεί που ξεράθηκε η πληγή σου.
Και μετά τι;
Μετά κοιτάς το σπασμένο ρολόι.
Βλέπεις το είδωλο σου πάνω στην λίμνη των δακρύων σου, στα βρεγμένα γόνατα και καταλαβαίνεις ότι οι πληγές σου είναι εκεί μαζί σου πάνω στη σάρκα σου.
Τα πληγωμένα γόνατα το δείχνουν.
Όσες φορές σκηνοθετείς τη λήθη, σταματάς να κοιτάς, να αγγίζεις τα σημάδια, τόσες φορές με ορμή γυρνάς στο ίδιο σημείο
Και μετά τι;
Μετά κουρνιάζεις σε αυτό που έμαθες να ζεις
Στο σπίτι των ονείρων σου.
©Στ. Θ.
