Η μοναξιά μου είναι ένα μικρό δωμάτιο.
Στην άκρη του στέκει ένα μικρό στρογγυλό τραπέζι στολισμένο με όσες αναμνήσεις αντέχουν να σταθούν επάνω του.
Κάτι βιβλία με τσακισμένες σελίδες. Χρωματιστά μολύβια. Ένα βάζο από κρύσταλλο που το φύσηξε ένας υαλοποιος, κάποτε σε άλλους χρόνους, γεμάτο άγρια λευκά τριαντάφυλλα.
Όλα είναι τόσο τακτοποιημένα στο δωμάτιο της μοναξιάς.
Να υπάρχουν όλα στη θέση τους. Κυρίως οι αναμνήσεις.
Η μοναξιά μου είναι ένα μικρό δωμάτιο, λιτό, απλό και φωτεινό.
Ω ναι, σαφώς η μοναξιά φωτίζεται με το φως που βγαίνει από την καρδιά μου.
Για αυτό όποιος μπει, θα ζεσταθεί γλυκά.
Η μοναξιά μου είναι ένα μικρό δωμάτιο.
Σας το ξαναλέω και ας με αγγίζετε με βλεμμα δυσπιστίας.
Μια φωλιά ζωής για τις αναμνήσεις μου. Για τις σελίδες που διαβάστηκαν πολλές φορές, και τσακίστηκαν για υπενθύμιση μιας άλλης ανάγνωσης.
Ίσως, κάποτε, πιο πέρα στο χρόνο, η μοναξιά μου γίνει μια μεγάλη ντουλάπα. Μα τι αληθινή πολυτέλεια θα είναι τότε.
Να την ανοίγω και να την κλείνω χωρίς να μπορώ να υπάρχω εκεί μέσα.
Να αρπάζω μια σελίδα να διαβάσω. Ένα από τα χρωματιστά μολύβια μου. Να σημειώσω.
Και τα άγρια τριαντάφυλλα να ζουν για πάντα στο κρυστάλλινο βάζο πάνω στο στρογγυλό τραπέζι μαζί με τις αναμνήσεις και τις τσαλακωμενες σελίδες που θα έχουν ξεθωριάσει πλέον οι λέξεις μέσα τους και εκείνο το μελάνι να σβήνεται αργά στη λήθη του χρόνου με το γραμμένο "Σ'. Αγαπώ για πάντα".
© Στ. Θ.
