στιγμές, άνθρωποι, αέρας Φθινοπώρου,
λέξεις φορεμένες και ρηγμένες στο πάτωμα
μάτια υγρά και σιωπηλά
κουβάρι κορμιά
μια σάρκα.

[τα σημαντικά είναι άτιτλα]

Όλο και πιο περισσότερο αγνοούμε, όλο και πιο λίγο γνωρίζουμε το απάτητο κομμάτι της ψυχής μας και υποψιάζομαι ότι γεννιόμαστε δύο φορές.
Τη μία στα χέρια της μάνας μας και την άλλη στα χέρια του Θανάτου.
Σε εκείνο ακριβώς το κορυφαίο λεπτό που παύουν οι Μοίρες να υφαίνουν τα προικιά μας.

Καμιά φορά κόβουμε τα φτερά του έρωτα. Σελιδοδείκτες στα τόσα και τόσα βιβλία που διαβάζουμε.
Έτσι πεταμένα, χαμένα ανάμεσα στις σελίδες τους, όπως αυτά τα ξαπλώνουμε στα λουστραρισμένα ξύλινα πατώματα. Ακρωτηριασμένο τον νοιώθω να σύρθηκε σε μια γωνία σκοτεινή του εαυτού μας. Ντροπιασμένος από την πτώση από την καρδιά......
Σε κοιτώ κατάματα αλαζονεία μου και σου κρατώ την τελευταία ηλιαχτίδα από ένα μελαγχολικό δειλινό σε μια άκρη της Πολιτείας μας.
Εκείνος δεν μας καταδικάζει. Ξέρει πόσο ανθρώπινοι είμαστε..... πόσο τρωτοί. Φευγαλέοι στους χρόνους μας που τάχα ζούμε.
Εκείνος είναι αιώνιος ακόμα και έτσι μέσα στις σελίδες των βιβλίων του Κόσμου. Δοξασμένος και Λυτρωμένος. Μας νοσταλγεί ωστόσο.....
Πάντα του αρέσει το άρωμα των κορμιών που σμίγουν.
Τα φτερά του θα γίνουν ένα με τις λέξεις πλέον......

Digital Persona

Στο βιβλίο του Ψηφιακός Κόσμος, ο Νίκολας Νεργοπόντε αναφέρει ότι ένας από τους λόγους που οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές θα μας απελευθερώσουν από τα δεσμά του πληκτρολογίου είναι γιατί αυτά τα ίδια θα μεταμορφωθούν σε αντικείμενα με τα οποία θα μιλάμε, θα οδηγούμε θα αγγίζουμε ή θα φοράμε ή θα ερωτευόμαστε....

Σήμερα, στα πρώτα βήματα του 21^ου αιώνα, οι υπολογιστές και συγκεκριμένα ο διαδικτυακός τρόπος επικοινωνίας δημιουργεί πλέον προσωπικότητες. Αληθινές ως επέκταση τους ή και φανταστικές ως ψυχαναλυτικές διαφυγές τους.   Μέσα από αυτά τα κανάλια και τις μηχανές αναζήτησης η προσωπικότητα του ανθρώπου εμπλουτίζεται με άλλες ψυχικές και διανοητικές προσλαμβάνουσες που αλληλοεπιδρούν και, όπως αναφέρθηκα πιο πάνω επεκτείνουν τη γνώση γρήγορα αλλά όχι ενδεχομένως αφομοιωτικά.  Η ταχύτητα των «εικόνων» είναι ραγδαία και επιφανειακή.  Διαδικτυακή Βιβλιοθήκη, Ψηφιακή Αλληλεπίδραση και Άτομο συνθέτουν μια νέα δυναμική στον νεογέννητο αιώνα της υψηλής τεχνολογίας.

Και καθώς όλα τρέχουν μέσα στα Βits - στο DNA της Πληροφορίας  - οι αισθήσεις μας μπερδεύονται μέσα σε αυτές τις ψηφιακές φλέβες και όλες οι μορφές πλέον έκφρασης και απόδοσης της εύθραυστης, ίσως γυάλινης μάλλον, πραγματικότητάς μας απεικονίζονται, αποτυπώνονται και διαδρούν μέσα σε αυτά τα Bits.

Ένας ψηφιακός κόσμος, τεραστίων υψηλών αποδόσεων που αναλύει, επεξεργάζεται δεδομένα, επικοινωνεί, κοινωνικοποιεί, εκπαιδεύει, ενημερώνει, ερεθίζει το οπτικό νεύρο μέσω των «εικόνων» και παραπέρα κάνει το Νέο Άνθρωπο να δομείται, να διαδρά κοινωνικά, να εργάζεται, να προωθεί τις απόψεις του, να εμπορευματοποιεί το παραγόμενο έργο του και κυρίως να νοιώθει μέσα από αυτό το τεχνικό σώμα με φλέβες που κυλούν Bits.

H Πλασματική Πραγματικότητα (virtual reality), o τεχνικός κόσμος των τρισδιάστατων εικόνων, που δημιουργεί ο υπολογιστής και που ο χρήστης συμμετέχει να αλληλεπιδράσει με τα στοιχεία που απαρτίζουν τον «κόσμο» χρησιμοποιώντας της αισθήσεις του και το διαδίκτυο internet – International Network – σε ένα παγκόσμιο δίκτυο σύνδεσης των ανθρώπων μεταξύ τους ως  «to be connected», θα είναι η νέα διάσταση του Ανθρώπου.

Τολμηρό;

Πότε η Ανθρωπότητα σταμάτησε να βαδίζει πάνω στην Αναζήτησή Της κατακτώντας το Χρόνο;

Ντύνομαι Φθινόπωρο και έρχομαι με γεμάτα τα δάχτυλα δάκρυα δέντρων.
Να σε πάρω να φύγουμε μακριά από τις καμένες ελπίδες.
Μακριά, μαζί σε μια ρίζα δεμένοι.
σε μια ιστορία αφηγημένοι
χωρίς αρχή με τελείες γεμάτη
χωρίς υποσχέσεις αιώνιες
φθαρτοί μακριά μαζί
μέσα μου δυνατά
σαν ζωή που θα σκίσει
τη νύχτα του καταδικασμένου χειμώνα στα δύο.

Ελεγχόμενα πλήθη....
Μουτζούρα από σβησμένες κιμωλίες φαίνονται οι επαναστάσεις στην πύρινη άσφαλτο. Στεκόμαστε παγωμένοι σε μια Κόλαση σβησμένη και διψασμένοι σε έναν Παράδεισο αποξηραμένο.
Πες μου τι είσαι, Ποιος είσαι, γιατί η μορφή σου χάνεται σε ένα αστρικό νεφέλωμα.
Πες τι νιώθεις όταν η εξίσωσή σου δεν τελειώνει. Χανόμαστε μονάδες σε έναν όγκο σωμάτων αθροισμένων "δύναμης". Τα μαλλιά μου μυρίζουν γιασεμί και η σάρκα μου θάλασσα, αλλά δεν αγγίζεις. Είμαι πιο μακριά από ποτέ και ας είμαι δίπλα σου. Όλα νεκρά στη δύναμη της Μάζας.

Θηλιά τα χέρια, κόμποι που δεν λύνονται...αλλά σπάνε και γίνονται σκόνη.
Σκόνη η ζωή. Βοή η φωνή. Ποδοβολητά και άπνοα χάδια από φύλλα πεσμένα.
Ένα Φθινόπωρο γεννιέται και εσύ πιο μακριά από ποτέ.
Παραφροσύνη οι λέξεις, τα κείμενα λόγια και λόγιοι, πεθαμένες Προφητείες.
Ποια Ανάσταση ψάχνεις;
Ο Θεός ντυμένος από το φθόνο μας και το αίμα που θυσιάζουμε θέλει να μας ξεχάσει...Μην τον ξυπνάς λοιπόν.

Φύγε. Έλα
Γίνε νερό, άνεμος, χώμα, κύμα, δέντρο...
Εσύ για μένα και εγώ για σένα.

Για όλους.

https://www.youtube.com/watch?v=0Hlc3v_xiKY