Σάββατο 10 Φεβρουαρίου 2024

Υπό κατασκευή



Όσο μεγαλώνω, λιγοστεύει το κουράγιο μου,  τα νιάτα μου αργοσβήνουν με τον καιρό, λυτρώνομαι όμως σιγά σιγά απ' τις επιθυμίες μου, κλαδεύοντας μικρούς πόνους.

Κατοικώ ακόμα σε εκείνο το σπίτι, 
που σιωπηρή η ψυχή μου κοιτά τις αφαιρέσεις μου, καθώς  με βαραίνουν τα πράγματα που δεν με αγγίζουν πια.

Με λέξεις να στέκονται πεταμένες σαν σκουπίδια έξω στο δρόμο μου, χωρίς συγκίνηση, χωρίς καν θυμό. 

Κατοικώ ακόμα σε εκείνο το σπίτι της επινοημενης μου φωλιάς,
κεντώντας αναμνήσεις από τα πυρωμένα νιάτα μου, αιχμαλωτίζοντας τη δροσιά της αυγής και το φως της  νύχτας, τις θύελλες του χειμώνα, τα μπουμπούκια της ανοιξιάτικης προσμονής, τις φωλιές των χελιδονιών που φέρνουν την ελπίδα. 
Μα....
Όσο μεγαλώνω, δείχνω να ομορφαίνω σε ηρεμία. Τα κουρασμένα μάτια μου, δεν γδέρνουν με την αυστηρότητα το ατελές καλούπι της ζωής μου. Δεν έχω πια θυμό για τις εγκαταλείψεις. Με αφαιρώ, σας είπα!
Τόσα φέρνει ο άνεμος, τόσα και άλλα τόσα. Και όσα έζησα καλώς και όσα είναι ακόμα να 'ρθουν.
Θα περιμένω....

"Υπό κατασκευή", γράφει άλλωστε η ταμπέλα.

©Στ. Θ.

Τρίτη 5 Δεκεμβρίου 2023

Σιωπή

 Σιωπή 

Εκεί, που ακούω μόνο εμένα 

στην καρδιά, στη σκέψη, 

το νόημα χωρίς λέξεις,

όλα τα τοπία της ζωής μου,

όλα τα πρόσωπα.

© Στ. Θ.



Πέμπτη 30 Νοεμβρίου 2023

Το τραγούδι της λευκής φάλαινας

Το όνειρο μου με πήγε σε έναν ωκεανό.

Ήμουν κοντά στο νερό και ήταν ήρεμο το κύμα και στον ουρανό με αγκάλιαζε το δειλινό. 

Ήμουν μόνη μου εκεί. 

Μικροκαμωμένη με γυμνά πόδια να κοιτώ το μεγάλο θεριό της θάλασσας. 

Μα ναι...

Ήταν εκεί και με κοιτούσε. 

Μια λευκή φάλαινα, ναρβαλ το όνομα. 

Μια αρχόντισσα στον ωκεανό. 

Όλα ήταν ήσυχα γύρω μου. Κρύωνα λίγο. 

Δεν φοβόμουν όμως. 

Πόσο παράξενο, σε τόσο δεος, η ανυπαρξία του τρόμου. 

Άκουσα το τραγούδι της. 

Το τραγούδι των φαλαινών.

Μου έκανε τέτοιο δώρο πριν βυθιστεί στο βυθό. 

Είχε μείνει κοντά μου για λίγο. 

Μα ναι....

Με ήξερε. Την ένιωθα. Ίσως ήξερε τον καπετάν Μιχάλη. 

Και ο ήχος της δεν ήταν άγνωστος καθόλου. Είχαμε ξανανταμώσει. Και έτσι εκείνη,

έβαλε στο κύμα του ωκεανού να μου φέρει ένα κοχύλι και μια υπόσχεση. 

Ότι τώρα που ωρίμασα....

Το όνειρο μου με πήγε κοντά σε έναν ωκεανό....

και βρήκα όλα όσα είχα χάσει. 


[Το τραγούδι της λευκής φάλαινας]

©Στ. Θ.



Πέμπτη 31 Αυγούστου 2023

Και τι μου μένει να διορθώσω

 Άραγε η ζωή μου να είχε άλλο προορισμό και εγώ να μπέρδεψα το χάρτη; 

Άραγε, πόσα μετανιώνω να χωρούν σε μια ζωή; 

Και αυτό το άραγε 

αν  απαντηθεί, πως να αναθεωρηθεί ο χρόνος που προχώρησε μαζί μου; 


Και τι μου μένει  να διορθώσω

και τι μου μένει να σώσω; 

Παρά μόνο εμένα,

σε μια νέα αρχή πορείας. 


Όμως, και στο τότε κοιτώ μια άλλη

και στο τώρα που ακουμπώ,

μια άλλη πάλι να 'μαι. 


© Στ. Θ.

Κυριακή 20 Αυγούστου 2023

Θέλω να βλέπω κάτι πανέμορφο

Θέλω να βλέπω κάτι πανέμορφο. 

Είτε άνθρωπο, είτε όχι. 

Ακόμα και αν ρισκάρω να κοιτώ έναν άγγελο η' έναν δαίμονα. 


Κάτι πραγματικά όμορφο, που να μη μου αφήνει άλλη επιλογή από το να το κοιτώ... 

Είτε άνθρωπο, είτε όχι. 

Είτε άγγελο, είτε δαίμονα.  


[Θέλω να βλέπω κάτι όμορφο]


©Στ. Θ.

Κυριακή 18 Ιουνίου 2023

Μπαμπάς

 Στρώνουμε απουσίες με δάφνες σε μεγάλες δόξες που κρατήθηκαν στην πρώτη αγκαλιά. 

Και μετά οι πρώτες αφαιρέσεις γιατί οι απουσίες πονούν στα ψυχικά αυλάκια του είμαι. 

Γιατί το όνομα είναι του πατρός,

η συνέχεια του αίματος. 


Μπαμπάς.... η πρωτόλεια μετάφρασή μας.


©Στ. Θ.

Κυριακή 11 Ιουνίου 2023

Βρέχει ξανά

 Βρέχει ξανά.

Και ξανά. Και είπαν τα σαλιγκάρια, ότι αυτή η σοδειά θα γεμίσει τσουκάλια με τη δική τους σάρκα. 

Γιατί όλα φέρνουν κάτι πολύ καλό και κάτι πολύ κακό. 

Αναλόγως σε ποια εδάφη θα ζήσεις. 

Βρέχει όμως απαλά. Δεν έχει θυμό αυτή η βροχή. 

Δεν θέλει κανέναν να πληγώσει. 

Και σίγουρα έχει ουράνιο τόξο να υποσχεθεί. 

Δώρο, για όσα χαραγμένα σβήνουν σε δάκρυα. 


© Στ. Θ.