Όσο μεγαλώνω, λιγοστεύει το κουράγιο μου, τα νιάτα μου αργοσβήνουν με τον καιρό, λυτρώνομαι όμως σιγά σιγά απ' τις επιθυμίες μου, κλαδεύοντας μικρούς πόνους.
Κατοικώ ακόμα σε εκείνο το σπίτι,
που σιωπηρή η ψυχή μου κοιτά τις αφαιρέσεις μου, καθώς με βαραίνουν τα πράγματα που δεν με αγγίζουν πια.
κεντώντας αναμνήσεις από τα πυρωμένα νιάτα μου, αιχμαλωτίζοντας τη δροσιά της αυγής και το φως της νύχτας, τις θύελλες του χειμώνα, τα μπουμπούκια της ανοιξιάτικης προσμονής, τις φωλιές των χελιδονιών που φέρνουν την ελπίδα.
Μα....