Σαν μια ευθεία, χωρις παλμούς, έρχεται η απώλεια του αισθήματος να νιώθεις έντονα στο άγγιγμα του έρωτα.
Και ασχολούμαστε με τρανά σημαντικά, του εγκεφάλου αναλύσεις, ανησυχίες καθημερινής βαρεμάρας ως άλλοθι. Με δόξες και επινοημένους εαυτούς. Φτιαγμένους με ακριβά υλικά. Πτυχία και βαρυγδουπους τίτλους, με κύκλους στην ατζέντα μας της δόξας και της ελίτ συναναστροφές. Τέτοιους εαυτούς που αγαπάμε, για να μας αγαπούν. Να μας αποδέχονται, να μας εκτιμούν.
Και όχι, τους άλλους εαυτούς, τους ασήμαντους που ούτε τους θέλουμε να τους έχουμε.
Μόνο που θα νιώσουμε αδύναμοι σε αυτόν τον έρωτα. Μας αφήνει ξεβρακωτους μια τέτοια κατάσταση. Πως και σε ποιο σημείο της ζωής, να αντέξουμε τις αποτυχίες μας. Την ασχήμια μας....
Ε ξέρεις;
Όταν εκείνο το βλέμμα, το αμήχανο που κρύβει το φτερούγισμα της καρδιάς μας, χτυπάει τόσο δυνατά μέχρι που κόβεται η ανάσα του μυαλού μας;
Και έτσι τέλος. Μα πόσο γλυκά ήρεμα τελειώνει η ανησυχία της νιότης μας. Πόσο ειρηνικά μας τυλίγεται το χάδι της σοφίας, μέχρι να σφίξει το λαιμό μας σαν θηλιά, να μην παίρνουμε ανάσα από τον τόσο πλούτο γνώσης.
Και απλώνεται η σιωπή κάθε βράδυ. Ούτε ακούγεται η γη, ούτε καν....
εσύ σημαντικέ μου.
[Ο ξεκουρδισμενος κούκος στο σαλόνι]
© Στ. Θ.
