Οι κρυμμένες μάχες μέσα μας, θα μας κατασπαράξουν.

 Άνθρωποι, άνθρωποι γεμάτα τοπία η γη. 

Σιωπές που θροΐζουν σε απέραντες στέπες. 

Κύματα, κύματα στα σπλάχνα της θάλασσας να σπάνε σε σκληρούς βράχους ερημιάς. 

Γλάροι πεινασμένοι πάνω από τα φουγάρα φορτηγών πλοίων γεμάτα από στάρι που θα τους ξεπεινάσει.

Πέφτουν τα άστρα στις παλάμες μου. 

Πέφτει μια βροχή που ξεπλένει την ομίχλη. 

Ένας ανεμόδαρτος Φάρος αργοσβήνει στις τελευταίες νότες της ζωής του. 

Καθώς η ανεμογαλούδα και το αβάσταχτο ανεμοσούρι ρίχνουν όλην την άβυσσο στα πόδια του. 

Άνθρωποι, άνθρωποι ταξίδια. Ποιά γη θα τους γεννήσει;

Ως Θεοί κατέβηκαν από τους ουρανούς με προφητείες και υποσχέσεις. 

Ποιά γη θα τους κοιμήσει ;

Όταν τόση ομορφιά κοιμάται στις σπηλιές του Άδη;

Και της Περσεφόνης το φιλί ζωή και θάνατος στις λειμωνιαδες πνοές των τοπίων... 

Ως Άνθρωποι που γέννησαν την γη τους.

Και εκείνος ο ανεμόδαρτος Φάρος να αργοσβήνει ένα τελευταίο μήνυμα στο ταξίδι. 

Της Περσεφόνης το φιλί.

© Στ. Θ.

 

Θα ήθελα να στέκομαι κάτω από τον ήλιο και να φλερτάρω αναιδώς με την ασάφεια του κόσμου.

Με σταγόνες αλητείας στο άρωμά μου, που έχει αλμύρα και κάτι φρουτένιο. Σαν γεύση πεπόνι με φέτα να τρως.

Πλάκα έχει. Πίστεψέ με.

Ο κόσμος.

Όχι ο ήλιος.

Φωτό Katharine Herburn 1934