Το όνειρο μου με πήγε σε έναν ωκεανό.
Ήμουν κοντά στο νερό και ήταν ήρεμο το κύμα και στον ουρανό με αγκάλιαζε το δειλινό.
Ήμουν μόνη μου εκεί.
Μικροκαμωμένη με γυμνά πόδια να κοιτώ το μεγάλο θεριό της θάλασσας.
Μα ναι...
Ήταν εκεί και με κοιτούσε.
Μια λευκή φάλαινα, ναρβαλ το όνομα.
Μια αρχόντισσα στον ωκεανό.
Όλα ήταν ήσυχα γύρω μου. Κρύωνα λίγο.
Δεν φοβόμουν όμως.
Πόσο παράξενο, σε τόσο δεος, η ανυπαρξία του τρόμου.
Άκουσα το τραγούδι της.
Το τραγούδι των φαλαινών.
Μου έκανε τέτοιο δώρο πριν βυθιστεί στο βυθό.
Είχε μείνει κοντά μου για λίγο.
Μα ναι....
Με ήξερε. Την ένιωθα. Ίσως ήξερε τον καπετάν Μιχάλη.
Και ο ήχος της δεν ήταν άγνωστος καθόλου. Είχαμε ξανανταμώσει. Και έτσι εκείνη,
έβαλε στο κύμα του ωκεανού να μου φέρει ένα κοχύλι και μια υπόσχεση.
Ότι τώρα που ωρίμασα....
Το όνειρο μου με πήγε κοντά σε έναν ωκεανό....
και βρήκα όλα όσα είχα χάσει.
[Το τραγούδι της λευκής φάλαινας]
©Στ. Θ.
