Νοιώθω ότι όλα γύρω μου κινούνται σε slow motion. Ο Άνεμος το ίδιο, ο Ήλιος, οι Άνθρωποι που με προσπερνούν, οι Λέξεις που δακτυλογραφώ χωρίς αίμα.
Όλα αγαλμάτινα στέκονται γύρω μου......νομίζω.
Κάτσε. Πάρε μια ανάσα λέω στον εαυτό μου. Μην τρέχεις με ταχύτητα φωτός στο κενό. Εθισμένη στην κίνηση των ροών, δεν αντέχω την ακινησία του χρόνου μου.
Από την άλλη, νοιώθω το χαμόγελό σου να καταλήγει στο γκρεμό των δαχτύλων μου, έτσι όπως το αγγίζω για να το διαβάσω στις φλέβες μου. Αλλά πάλι, δεν ξέρω. Όλα ακίνητα φαίνονται. Πιάσε με, η ταχύτητα αυτή μου φέρνει ίλιγγο. Σταμάτησε με στην ακινησία σου. Να γίνω μια πέτρα, ένα άγαλμα να μην με μαστιγώνει το άχρονο σου. Να γίνω μια ασυνέχεια που η αρχή και το τέλος δεν θα υπάρχει.
Πέτρα να γίνω.