Θα έρθουν χειμώνες και χειμώνες…/

και χτυπά η φλέβα στο λαιμό μου και μεταγγίζω από την καρδιά μου

ό,τι  έχω να γράψω/

η σιωπή είναι παγερή, σαν δράκος με δόντια ακονισμένα

και η φωνή μου…/

δεν βγαίνει από το στόμα, αλλά από τα μάτια/

φθινόπωρα και χειμώνες σου μιλούν…/

πεσμένα φύλλα γυμνών δέντρων οι λέξεις μου/

και να νοιώθω το αίμα να κυλά ζεστά

στην καρωτίδα μου/

και το χάδι του ήλιου….

στην καρωτίδα μου το νοιώθω/

εκεί κοντά, σου λέω κυλά πάντα μια προσευχή για σένα.