Ένα κλείσιμο με [Τ] κεφαλαίο~

Θα με βρεις στη γωνία της οδού Ομήρου Ακαδημίας

να κοιτάω το πέρασμά μου,

να με διασχίζουν δρόμοι

και ιστορίες και στιγμές,

κυρίως στιγμές.

Κάποτε σου είπα ότι το συναπάντημα

θα διαρκέσει ένα λεπτό φευγαλέο

ελπίδας, αλλά δεν με πίστεψες.

Δεν πίστεψες ότι οι δρόμοι διασταυρώνονται

στην οδό της μοίρας μας, 

ή σε μια λεωφόρο αθηναϊκή γεμάτη

κεφαλαία νοήματα, επικεφαλίδες

σαν τίτλος ενός μυθιστορήματος.

Κάποτε οι λέξεις μου έκαιγαν τις φλέβες μου

και αυτές άνοιγαν και έρεαν ζωή, όχι πύον.

Τώρα οι λέξεις μου καθηλώνονται 

σαν μικρά εμφράγματα σε κάτι που αργοπεθαίνει

στο χρόνο, χωρίς επιστροφή του.

Θα με βρεις εκεί που σου είπα.

Στο πέρασμα από τη ματαιότητα των περασμάτων μου,

των δρόμων, που ενώ κάπου οδηγούν

δεν αφήνουν το ταξίδι να σταματήσει

να ξαποστάσω σε μια άφιξη,

γιατί υπάρχει αδιάκοπα μια αφετηρία όταν 

ακόμα οι παλμοί της καρδιάς χτυπούν μια συνέχεια 

που ψάχνει τον επίλογό της, ένα επιστέγασμα της ιστορίας, 

ένα κλείσιμο με [Τ] κεφαλαίο.

~Ένα κλείσιμο με [Τ] κεφαλαίο~

©Σταματίνα Θεοδοσίου