Οι άνθρωποι περισσεύουν στο ίδιο τους το πετσί.  Δεν είναι χορτάτοι. Κορεσμένοι  είναι από πληθώρα [τίποτα] που γεμίζουν την αλαζονεία τους.  Ναι. περισσεύουν.  Ελάχιστοι ξέρουν τι είναι να είναι αδειανή η ζωή τους από το κατασπάραγμα αυτό.  Κάθονται σιωπηλές σκιές και κοιτούν τον ουρανό και ίσως, να ζητούν αυτό το κάτι.  Αυτό το [κάτι] που θα τους ντύσει αγάπη, συμπόνια, ανθρωπιά..... απλά στοργή.  Οι άνθρωποι περισσεύουν στο πετσί τους, δεν χωρούν, δεν βρίσκουν, δεν μπορούν να νοιώσουν [τίποτα].  Είναι οι ίδιοι ένα Τίποτα.  Μια μαύρη τρύπα στο Σύμπαν που λέγεται Άνθρωπος. 

[Αφηρημένες σκέψεις]