Αιλήν, ο κύκνος της χαμένης πόλης.

Ένας θηλυκός κύκνος ερωτεύτηκε έναν αετό.
Τον έβλεπε να πετά πάνω από τα συντρίμμια μιας χαμένης πόλης.
Εκείνη ζούσε σε μια λίμνη γεμάτη νούφαρα, μόνη σε μια απέραντη ηρεμία θανάτου.
Ο αέρας πότε σκληρός και πότε σαν χάδι πάνω της, έχτιζε έναν αόρατο φράχτη που την ξέκοβε από την αναχώρησή της.
Ήθελε άραγε να φύγει ;
Ο αετός κυνηγούσε τα απομεινάρια της εγκατάλειψης στο τοπίο.
Την έβλεπε και εκείνος, όταν  κατέβαινε με ταχύτητα να επιτεθεί.
Ο κύκνος τέντωνε τον λαιμό για να τη δει. Ήθελε να τη δει, όσο και αν ήταν επικίνδυνο να της επιτεθεί.
Μια μέρα ήρθε καταιγίδα στο τοπίο. Άγρια θύελλα που ξέσκιζε τις σάρκες των δέντρων και ούρλιαζε ο άνεμος στα συντρίμμια. Αστραπές γαλαζοπράσινες έπεφταν σαν λεπίδες κοντά στον κύκνο που βύθιζε το κεφάλι του μέσα στα λευκά φτερά του. Ήξερε ότι μπορεί να μην σωθεί. ´Οτι ερχόταν το τέλος. ´Οτι η αναχώρηση ήταν αυτή και ποτέ ένα ταξίδι μακριά από τα συντρίμμια της πόλης.
Σκεφτόταν, ότι ίσως, έτσι αξίζει στους δειλούς. Ένα τέτοιο αναπόφευκτο τέλος.
Όμως ένιωσε ξαφνικά το αίμα της να καίει και να ρέει μια σταγόνα στο λαιμό της. Ένιωσε το σώμα της να αιωρείται πάνω από τη λίμνη και να υψώνεται όλο και περισσότερο. Ήταν γραπωμένη από τα νύχια του αετού.

Ξημέρωσε ένας δυνατός ήλιος που την χάιδευε σαν νεογνό που έβλεπε τη ζωή.
Ήταν σε μια μεγάλη φωλιά πάνω ψηλά σε έναν απόκρημνο βράχο. Δίπλα της ήταν ο αετός. Δεν την κατασπάραξε, αντίθετα είχε απλώσει τα μεγάλα δυνατά φτερά του και τη σκέπαζε.
Και εκείνη ήρεμα καθόταν κοντά του, στη ζεστασιά αυτή.
Στην ερημιά εκείνη ήταν μόνοι, ανεξήγητα αποφασισμένοι να μην φύγουν ο ένας μακριά από τον άλλον και ας ήταν το τέλος.
Μέχρι ο θάνατος να τους χωρίσει.

Αιλήν, ο κύκνος της χαμένης πόλης.

©️Στ. Θ.

[Προσωπογραφία]

Στους ανθρώπους βλέπουμε τη διαδρομή μας.
Οι καθρέφτες μας, μιλούν για τη δική μας ιστορία, σαν μια αφήγηση ενός [άλλου] πέρα και εκτός μας.
Σπάμε το είδωλο γιατί δεν αντέχουμε τον επίλογο.
Για πολλά [γιατί]
Για τα σημάδια που γράφονται από την υπόσχεση του χρόνου.
Για την ανυπαρξία του άφθαρτου.
Δεν υπάρχει αναίμακτη φυγή.
Δεν υπάρχει αφήγηση, χωρίς σπασμένα είδωλα, σε χίλια κομμάτια μας.

[Προσωπογραφία]
©Στ. Θ.

Αφήγηση

Αντιθέσεις, θέσεις, σκέψεις.
Καρφιά και πούπουλα
κραυγάζει μια πολιτεία της ψυχής,
σωπαίνει ένα σπουργίτι στην καρδιά μου.
εσύ εγώ
απόλυτα σημεία μιάς ιστορίας.
 Ο μονόλογος ρίχνει αυλαία.
Χειροκροτήματα ενός απρόσωπου θεατή.
λέγεται και μοίρα

Αφήγηση

© Στ. Θ.

Δάκρυα και γέλια δυνατά. Στα όρια ακροβατώντας,
Σαν ένα τελευταίο αντίο.
Ο κόσμος τόσο αδιάφορα στα γκρι της πολιτείας, αναπνέω
Και κάπου εκεί στο βάθος να στέκει η θάλασσα με ένα λιμάνι που
ζωές ταξιδεμένες αλλά όχι χορτασμένες, δείχνουν
οτι το ταξίδι περιμένει να το ζεις.
Οι βαλίτσες γεμάτες φλυαρία.
Η μαύρη γλίτσα στις προβλήτες από πατημασιές φυγής και πίσσα.
Μόνο στη βρωμιά βλέπεις ότι αυτή η πόλη υπάρχει.
Υπάρχουμε σε εξαίσια αρώματα, σε απλά λόγια, τόσο περιττό όμως άδειο σώμα η ιστορία μας.
Τόσο λείπεις. Τόσο ο θόρυβος πελώριος, σε χάνω.
Τόση υπόσχεση στην άκρη ενός βράχου, όπου σπάει το κύμα πριν πεθάνει.
Αυτή η πόλη ζει μόνη.

© Στ. Θ.

Υπάρχει ένα μικρό σύννεφο που ζει κοντά  στην καρδιά που όλο κλαίει.
Ρωτάει η καρδιά το μικρό σύννεφο γιατί είναι λυπημένο.
Και εκείνο δεν απαντά αμέσως.
Ρωτάει πάλι η καρδιά το σύννεφο γιατί είναι θλιμμένο
Και τότε, το μικρό σύννεφο απάντησε το εξής:
Αν εγώ δεν κλάψω εσύ θα ξεραθείς.
Δεν θα μπορείς τότε να ανθίσεις και δεν θα μπορείς να δεις τον ήλιο σου ξανά. Θα γίνεις φωτιά, πέτρα, έρημος.
Κλαίω λοιπόν για σένα
καρδιά μου !

[Το μικρό σύννεφο στην καρδιά.]

© Στ. Θ

[Ανυπαρξία]

Ανάποδα βλέπεις πιο καθαρά τα πράγματα.
Οι λέξεις χορεύουν σαν πεταλούδες πολύχρωμες στο μυαλό 'η σαν τραγούδι τζιτζικιών σε ένα καυτό καλοκαίρι.

Όλα είναι τεράστια και εσύ,
Ω! εσύ μικρή μου ανυπαρξία 
Τόσο πορσελάνινη ακινητοποιημένη και μάταιη
Ξυπνάς σε έναν κόσμο
Αλλόκοτο με θόρυβο και σιωπή.
Που σαν τεράστια δέντρα μοιάζουν σ. αυτό,
Οι Άνθρωποι
σπουδαίοι και μηδενικοί. 

[Ανυπαρξία]

Σιωπηρή μέρα.

Σιωπηρή μέρα.

Δεν έχει κανένα θόρυβο η ζωή μου απόψε.
Ούτε καν ένα φτερούγισμα δειλό από το  χελιδόνι που έχει φωλιά στη σκεπή μου.
Ούτε καν ...
Η σταγόνα που πέφτει από τη βρύση μου.
Όλα σε απουσία.
Πόσο τρομακτική είναι αυτή η ησυχία.
Σαν καταιγίδα που θα ξεσπάσει με ορμή.
Σαν όλα τα στοιχεία της φύσης να ξέρουν και σωπαίνουν από δέος.
Ούτε καν υποψία ενός γέλιου από ένα παιδί που παίζει ανέμελα στον κήπο. Ούτε οι γειτόνισσες που χαιρετιζονται με ξύλινο χαμόγελο.

Η φωνή σου σε απουσία.
Σιωπηρή μέρα.

Γιατί όμως φοβάμαι ;
Πάντα η φασαρία είχε ζωή.
Ίσως αυτό,
η σιωπή να είναι η τιμωρία για την ασέβεια της ανυπαρξίας.
Όμως υπάρχω. Υπάρχω! Φωνάζω δυνατά.
Και το χελιδόνι φτερουγισε κοντά μου.
Άκου,  με πόση λαχτάρα  θέλει να υπάρχει.

 © Στ. Θ

Η αγάπη για μένα είναι ένα κουρνιασμενο χελιδόνι στη φωλιά της καρδιάς μου
Που ο χειμώνας της ζωής το άφησε,
χωρίς ταξίδι επιστροφής.

Αφήστε ελεύθερα τα περιστέρια να απλωθούν στον ουρανό οι προορισμοί των ταξιδιών μας.
Αφήστε τα, να κουρνιάζουν χωμένα στα πυκνά φύλλα της γης
Όπως τους ανθρώπους, που πάντα θα ψάχνουν το ταξίδι
Σαν φωλιά αγάπης,
Προορισμός.

Άτιτλο. 

Για μένα. Για σένα.

Κάποτε έγραφα πολλά. Ελεύθερη γραφή σαν ελεύθερη πτώση από ψηλά.
Η έκφραση στο γραπτό λόγο μου έδινε ύπαρξη, τη φωνή εκεί που το στόμα μου ήταν κλειδωμένο σαν μια φυλακή.
Λέξεις που δεν ξεστόμιζα, τις έγραφα. Σκέψεις που τολμούσα να εκφράσω τις έγραφα.
Πάθη που με τιμώρησαν σε καταδίκη τις σκάλιζα πάνω σε χαρτί που τσαλάκωνα, όπως τσαλακωμένη περηφάνεια είχα.
Δεν ήξερα όμως ότι όλα αυτά καταλήγουν κάπου, γιατί τέχνη δεν ποιώ, ούτε ήθος καλλιεργώ σε άγνωστους αποδέκτες.
Οι λόγοι που γράφω ποίημα είναι για να δοκιμάσω πόση κραυγή αντέχω στην καρδιά μου.
Η καρδιά που δεν έχει λέξεις να πει.
Η καρδιά που σωπαίνει.

Για μένα. Για σένα.

[Δεν έχω !]

Δεν μπορώ να σώσω τίποτα και κανέναν. Κανένα έρωτα ή ιδανικό.
Όλα χώμα, βροχή, πίσσα και λερωμένο ήθος.
Καμία πατρίδα. Καμία πατρίδα μέσα μου.
Σε κοιτώ στα μάτια και βλέπω βράχια σε μανιασμένα κύματα.
Δεν έχω ύμνους για καμία θεότητα και καμία υπεραξία.
Ούτε καν ο θάνατος εχει σημασία
Πόσο μάλλον ο έρωτας.
Άρα, όλα γνωστά.
Δεν έχω ερωτήσεις να σου κάνω. Δεν έχω καμία και για μένα.

[Δεν έχω !]

[Στην Απόδραση του πεπρωμένου]

Υπάρχει ένα γυμνό σώμα που δεν έχει σάρκα φλέβες αίμα κόκκαλα ιστούς.
Είναι η ψυχή μας.
Χωρίς σημάδια αλλά γεμάτη πληγές και στάχτη από μια φωτιά που σιγοκαίει αιώνες υπόσχεσης.
Ζει σαν πεταλούδα για ένα περίεργο και ασήμαντο λόγο στο απέραντο  χτύπο του χρόνου.
Μια ζωή μόνο.

Έζησα πολλές γυναίκες μέσα μου σε αυτά τα κύτταρα που υπάρχω σ. αυτήν τη  σάρκα που άλλοτε ήταν όμορφη σαν ένα τρυφερό μπουμπούκι.
Και έζησα αυτές τις γυναίκες από καταβολής κόσμου, από γενιά σε γενιά σε κάθε πεπερασμένο μου .
Και άλλαζα μορφές.
Μια ψυχή σε τόσες αποχρώσεις γυναικών ...
Και ενώ σε περίμενα σκαρφιζόμουν πως να αποδράσω από αυτό.

[Στην Απόδραση του πεπρωμένου]
©Στ. Θ.

"Η μάχη με έναν ποιητή"

"Η μάχη με έναν ποιητή"

Είναι ένας ποιητής, που με καλεί
με κλειστά τα μάτια μου να ταξιδέψω,
σε κόσμους άγνωστους…
μεγάλους και μικρούς
και να περιπλανηθώ,
έχοντας μόνο για οδηγό
την πυξίδα της καρδιάς μου.

Ήρθα σε κόντρα, όμως μαζί του, στην αρχή!
Επίθεση με ονόμασε και Εισβολή.
Έγινε, τότε αυτός η Αστραπή και εγώ η Λάβα.
Ονομαστήκαμε εχθροί και αρχίσαμε
να κτυπάμε, δυνατά - σκληρά
με λόγια παγερά,
ο ένας το μυαλό του άλλου.

Μου είπε….. είσαι ένας πειρατής
που κάνεις εισβολή στον κόσμο τον δικό μου.
Μπαίνεις χωρίς όρια και με ενοχλείς,
χωρίς να ξέρεις τίποτα για μένα.!
Μα εγώ ….φώναξα με λυγμό
είμαι απλώς ένας ταξιδευτής!.
Είσαι άδικος και αλύπητα χτυπάς,
γιατί τον κόσμο σου μονάχα ήθελα να δω.

Τα χτυπήματα ήσαν δυνατά.
Η αστραπή και η λάβα
εξαντλήθηκαν και σταμάτησαν τη μάχη.
Τότε εκείνος έγινε πάλι ο ποιητής
και εγώ μεταμορφώθηκα σε κουτάβι,
γιατί… και ο ένας κατάλαβε καλά,
αλλά και ο άλλος επίσης….
ότι δεν ήτανε του άλλου ο εχθρός
και έτσι συμφωνήθηκε ειρήνη.

Τότε…. μου είπε πάλι ο ποιητής,
αν θέλεις τον κόσμο μου να γνωρίσεις,
κλείσε τα μάτια σου για να δεις
και ξεκίνα ταξίδι με τους χάρτες της ψυχής σου,
σε κόσμους μυστικούς και μαγικούς να οδηγηθείς.
Είναι εκεί! που ζουν τα συναισθήματα,
τα μόνα αληθινά που υπάρχουν
και μένα….. αν ακόμα θέλεις να με βρεις,
εκεί να με αναζητήσεις..!

Μυθοπλασία της εικόνας,
απόσταγμα μιας στιγμής μονολόγου.
Είσαι με όλους τους εταίρους του εαυτού σου.
Απούσα ιστορία.

Απούσα

Περιμένοντας ...

Μεσοδιάστημα απουσίας. /
Μετάβαση στο χωροχρόνο/
Αδράνεια ουσίας /
Περίληψη του "υπάρχω"

Περιμένοντας ...

Σε όλα μου τα ντυσίματα υπάρχει και μια άλλη αντανάκλασή μου.

Τόσες πολλές αποχρώσεις μέσα μου, 

Που άλλοτε σαν καταρράκτες, 

Άλλοτε σαν σύννεφα, 

Ίσως σαν ωκεανοί,

Μπορεί και σαν βράχος που κτυπιέται από άνεμο και κύμα 

Σαν μια μαργαρίτα που ξεπετάγεται στον καυτό ήλιο και τη νέκρα της ασφάλτου,

Που ουδείς μπορεί να την υπολογίσει 

Όλα, σαν ένα...ή σαν απόλυτη ισορροπία και αντίθεσή της 

Κατακλύζουν την ταυτότητα του "είμαι",

Σε ένα μονοσήμαντο "αυτή είναι!"

[Στ. Θ]

Και συζητούσε η νύχτα με το φεγγάρι.
Και έδεναν λέξεις και έλυναν φθόγγους.
Και για την αγκαλιά τη στοργική
Της μάνας
Την αδερφική
Της φιλίας χρόνων
Του έρωτα
Αχ του έρωτα.
Και συζητούσε η νύχτα με το φεγγάρι
Και έλυναν τα τσιριχτά συ'μφωνα
Χωρίς την απαλή νότα των φωνηέντων.
Και το άγγιγμα του θηρευτή
Που αναζητά το θύμα του,
αίμα να γευτεί
Και άκουγε η πέτρα που κρύωνε
Στο χώμα
Σταγόνες να πέφτουν υγρασίας
Σαν λεπτά δάκρυα από τη νύχτα.
Και να μυρίζει νυχτολούλουδο
Και να κοιμάται σαν βρέφος
Η γη.

Και εσύ και εγώ κοντά
Σαν μια ψυχή
Χωρίς να υπάρχει το
Αιώνιο άπειρο
Ανάμεσά μας.

Στ. Θ

Η λύπη δεν είναι κάτι σαν κατάρα.
Ούτε ασθένεια.
Δεν υπάρχουν εύκολα χαμόγελα στη ζωή.  Ούτε κατά παραγγελία  χαρμόσυνες ζωές.
Οι σοβαροί άνθρωποι είναι με επίγνωση για το βάρος των ευθυνών τους και το βάρος των ευθυνών των συνανθρώπων τους,
παρόλο αυτά, θα χαμογελάσουν στην τέλεια στιγμή ενός χαμόγελου ενός παιδιού ή στο γαργαλητό από τα πατουσάκια μιας πεταλούδας που θα χωθεί στη ρωγμή της φθοράς τους.

Δεν μπορώ να μιλήσω για όλους γιατί έχω μόνο ένα σκάφος φτιαγμένο από ιστούς, αίμα και κύτταρα.
Σε αυτό το μικρό σκάφος, υγιές ακόμα ευτυχώς,  αν και έχει περάσει σκληρά μονοπάτια, μπορώ να ταξιδεύω.
Ο νους μου λοιπόν, αδύναμος αλλά τρυφερός σαν μωρού που γεννήθηκε στα πέταλα ενός ανθού, ζει μόνο σε ένα πεπερασμένο Σύμπαν που βασανίζεται να επιβιώσει από θύελλες ερωτηματικών και συμπερασμάτων τραγικών.
Η δε ψυχή μου, φωλιασμένη σε ένα μικρό όργανο που είναι ο πυρήνας μου, διψάει για το ταξίδι της ζωής. Της ζωής ναι, όχι του θανάτου.
Δεν γνωρίζω πολλά. Δεν είμαι έξυπνη ή πετυχημένη σε μια απίστευτη καπατσοσύνη, μια τεχνική που δεν την κατέχω για να πω την αλήθεια.
Μπορώ και να εξαπατηθώ σε λόγια ανθρώπων που με αγγίζουν.
Λοιπόν, μέσα σε αυτό το μικρό σκάφος που ζω, ενα έχω καλά καταλάβει.
Ζω για το μοιραίο που θα νικήσω. Για το απόλυτο τυχαίο που τείνει να επεκτείνεται στο άπειρο, ενώ εγώ συμπιέζομαι σε μια λύτρωση.

[Άντε βρες άκρη ]

Στη σιωπή του Αδάμ

Στο απόσκιο  λαβύρινθο του νου,
σε συναντώ χωρίς φόβο.
Ακόμα και με φοβερή ταραχή,
ζυγώνω τα λιβάδια του ουρανού σου.
Γιατί,  στη σιωπή του Αδάμ, το κρίμα το πληρώνει, όποια καρδιά ήταν πολύ παράτολμη στη Γη,
όπου ξαναγεννήθηκε γυναίκα. περήφανη, ταπεινωμένη και δυνατή.

[Στη σιωπή του Αδάμ]

Στ. Θ

Πιστεύω στους καθρέφτες
Λένε μια ιστορία πάνω μου.
Ω! Χωρίς λέξεις αφηγήσεις.
Ίσως μόνο φως.
Αντανακλασεις ονείρων
Όπου το φως παιχνιδιζει
με αναιδεια στο πρόσωπο μου.
Μα οχι, άδικα  συλλαβές ορθώνονται
στο μέτωπο, στα χείλια μου
και στα ματια μου αχυρενια δάχτυλα
σκεπαζουν τις μνήμες.
Πιστευω στους καθρέφτες
ξέρουν να λένε σωστά τη ζωή μου.
Αχ ξέρουν να μιλούν πολύ για
πόθους και  ανάσες που γραπωθηκαν
σαν παλιές πληγές στη σάρκα.
Σαν εκείνα τα δυνατά γέλια
που άφηναν τη γευση γλυκού κρασιού
στα χείλια τη μεθυσμένη απο ζωντάνια νιότη μου.

Είχα τον πιο ωραίο χαρταετό στην καρδιά μου ✓
Και πετούσα μαζί του
Σαν πεταλούδα  εύθραυστη
Σαν χελιδόνι  ταξιδιάρικη
Σαν γεράκι  ατρόμητη

Και ο ουρανός γελούσε μαζί μου .

[Ο χαρταετός]

[Η σιωπή του αγγίγματος]

Οταν πενθεί το σώμα
η ανάσα του σαν δάκρυ
στη γη φυτρώνει ανεμώνη.
Θεία κοινωνία το φιλί του,
ζούμε για να γίνουμε αθάνατοι.

Στ. Θ