Δάκρυα και γέλια δυνατά. Στα όρια ακροβατώντας,
Σαν ένα τελευταίο αντίο.
Ο κόσμος τόσο αδιάφορα στα γκρι της πολιτείας, αναπνέω
Και κάπου εκεί στο βάθος να στέκει η θάλασσα με ένα λιμάνι που
ζωές ταξιδεμένες αλλά όχι χορτασμένες, δείχνουν
οτι το ταξίδι περιμένει να το ζεις.
Οι βαλίτσες γεμάτες φλυαρία.
Η μαύρη γλίτσα στις προβλήτες από πατημασιές φυγής και πίσσα.
Μόνο στη βρωμιά βλέπεις ότι αυτή η πόλη υπάρχει.
Υπάρχουμε σε εξαίσια αρώματα, σε απλά λόγια, τόσο περιττό όμως άδειο σώμα η ιστορία μας.
Τόσο λείπεις. Τόσο ο θόρυβος πελώριος, σε χάνω.
Τόση υπόσχεση στην άκρη ενός βράχου, όπου σπάει το κύμα πριν πεθάνει.
Αυτή η πόλη ζει μόνη.

© Στ. Θ.