Δεν μπορώ να μιλήσω για όλους γιατί έχω μόνο ένα σκάφος φτιαγμένο από ιστούς, αίμα και κύτταρα.
Σε αυτό το μικρό σκάφος, υγιές ακόμα ευτυχώς,  αν και έχει περάσει σκληρά μονοπάτια, μπορώ να ταξιδεύω.
Ο νους μου λοιπόν, αδύναμος αλλά τρυφερός σαν μωρού που γεννήθηκε στα πέταλα ενός ανθού, ζει μόνο σε ένα πεπερασμένο Σύμπαν που βασανίζεται να επιβιώσει από θύελλες ερωτηματικών και συμπερασμάτων τραγικών.
Η δε ψυχή μου, φωλιασμένη σε ένα μικρό όργανο που είναι ο πυρήνας μου, διψάει για το ταξίδι της ζωής. Της ζωής ναι, όχι του θανάτου.
Δεν γνωρίζω πολλά. Δεν είμαι έξυπνη ή πετυχημένη σε μια απίστευτη καπατσοσύνη, μια τεχνική που δεν την κατέχω για να πω την αλήθεια.
Μπορώ και να εξαπατηθώ σε λόγια ανθρώπων που με αγγίζουν.
Λοιπόν, μέσα σε αυτό το μικρό σκάφος που ζω, ενα έχω καλά καταλάβει.
Ζω για το μοιραίο που θα νικήσω. Για το απόλυτο τυχαίο που τείνει να επεκτείνεται στο άπειρο, ενώ εγώ συμπιέζομαι σε μια λύτρωση.

[Άντε βρες άκρη ]