Είστε ευτυχής;
Οχι αληθινά, αλλά επιβιώνω.
Αληθινά πως;
Μαζεύω στάλα στάλα
ό,τι δακρύζει....
Ακόμα και την δροσοσταλιδα
της αυγής
πάνω στο στέρνο μου.
Ξέρετε, η ευτυχία δεν πρέπει να μένει χωρίς δάκρυα.
Πώς γίνεται να είναι αλήθεια αυτό;
Είναι. Απλά είναι.
Δεν έχετε ποτέ δακρύσει σε κάτι τόσο όμορφο που να σας πλημμυρίσει την καρδιά δάκρυα;
Δεν το έχω βιώσει.
Ίσως, γιατί δεν χρειάζεται να επιβιωνετε. Αληθινά όμως ο,τι εγώ στερούμαι εσείς μάλλον που δεν το στερειστε, δεν θα δείτε αυτήν την απίστευτη ομορφιά.
Είστε σκληρή, νομίζω.
Είστε εσείς ευτυχής;
Ναι, ίσως, μάλλον. Ειλικρινά δεν ξέρω. Είμαι πετυχημένος.
Λετε ότι είμαι σκληρή, ενώ εσείς ρωτήσατε κάτι να απαντήσω, χωρίς να ξέρετε το νόημα.
Δεν υπάρχει πιο σκληρή συνθήκη να απαντάς για αυτό που αληθινά πασχιζεις κάθε μέρα να νιώσεις σε προσθέσεις και αφαιρέσεις στιγμών και όλων των αριθμητικών πράξεων και περιπλοκων συναρτήσεων,
ευτυχία.
Αλλά πιο σκληρό, πιστεύω, είναι όταν δεν έχεις δακρύσει.
Σαν να αναπνέεις τη σιωπή παγιδευμένος. Σαν να έχεις έναν κήπο πεθαμένο από ξηρασία που δεν ζει κάτι.
Θα σας πω....
Τώρα, νομίζω ξέρω,
αληθινά ευτυχής δεν είμαι. Επιβιώνω.
© Στ. Θ.
