Σε όλα μου τα ντυσίματα υπάρχει και μια άλλη αντανάκλασή μου.

Τόσες πολλές αποχρώσεις μέσα μου, 

Που άλλοτε σαν καταρράκτες, 

Άλλοτε σαν σύννεφα, 

Ίσως σαν ωκεανοί,

Μπορεί και σαν βράχος που κτυπιέται από άνεμο και κύμα 

Σαν μια μαργαρίτα που ξεπετάγεται στον καυτό ήλιο και τη νέκρα της ασφάλτου,

Που ουδείς μπορεί να την υπολογίσει 

Όλα, σαν ένα...ή σαν απόλυτη ισορροπία και αντίθεσή της 

Κατακλύζουν την ταυτότητα του "είμαι",

Σε ένα μονοσήμαντο "αυτή είναι!"

[Στ. Θ]