Σιωπηρή μέρα.

Σιωπηρή μέρα.

Δεν έχει κανένα θόρυβο η ζωή μου απόψε.
Ούτε καν ένα φτερούγισμα δειλό από το  χελιδόνι που έχει φωλιά στη σκεπή μου.
Ούτε καν ...
Η σταγόνα που πέφτει από τη βρύση μου.
Όλα σε απουσία.
Πόσο τρομακτική είναι αυτή η ησυχία.
Σαν καταιγίδα που θα ξεσπάσει με ορμή.
Σαν όλα τα στοιχεία της φύσης να ξέρουν και σωπαίνουν από δέος.
Ούτε καν υποψία ενός γέλιου από ένα παιδί που παίζει ανέμελα στον κήπο. Ούτε οι γειτόνισσες που χαιρετιζονται με ξύλινο χαμόγελο.

Η φωνή σου σε απουσία.
Σιωπηρή μέρα.

Γιατί όμως φοβάμαι ;
Πάντα η φασαρία είχε ζωή.
Ίσως αυτό,
η σιωπή να είναι η τιμωρία για την ασέβεια της ανυπαρξίας.
Όμως υπάρχω. Υπάρχω! Φωνάζω δυνατά.
Και το χελιδόνι φτερουγισε κοντά μου.
Άκου,  με πόση λαχτάρα  θέλει να υπάρχει.

 © Στ. Θ