Και συζητούσε η νύχτα με το φεγγάρι.
Και έδεναν λέξεις και έλυναν φθόγγους.
Και για την αγκαλιά τη στοργική
Της μάνας
Την αδερφική
Της φιλίας χρόνων
Του έρωτα
Αχ του έρωτα.
Και συζητούσε η νύχτα με το φεγγάρι
Και έλυναν τα τσιριχτά συ'μφωνα
Χωρίς την απαλή νότα των φωνηέντων.
Και το άγγιγμα του θηρευτή
Που αναζητά το θύμα του,
αίμα να γευτεί
Και άκουγε η πέτρα που κρύωνε
Στο χώμα
Σταγόνες να πέφτουν υγρασίας
Σαν λεπτά δάκρυα από τη νύχτα.
Και να μυρίζει νυχτολούλουδο
Και να κοιμάται σαν βρέφος
Η γη.

Και εσύ και εγώ κοντά
Σαν μια ψυχή
Χωρίς να υπάρχει το
Αιώνιο άπειρο
Ανάμεσά μας.

Στ. Θ