Αφημένη. Ιδρωμένη στον κόπο μου να σκάβω μες στο Άπειρο.
Λαίμαργη να αγαπηθώ λες και το κερί
θα σβήσει.
Άπνοη, έμαθα να ακούω τη σιωπή σου.
Το σκοτάδι κρύβει τις σκιές
Αχ... πόσο φλύαρες γίνονται αυτές κάποιες φορές.
Κρυώνω απόψε. Ξημέρωσε το κενό μου.
Όλα τα στοιχειά περιγελούν το απροσδόκητό μου.
Σκάβω να βρω ή να θάψω το γελοίο
να ταΐσω την αποσύνθεση.
Γύμνωσε η επιφάνεια από στοργή
λουλουδιών, δέντρων που δίνουν
φωλιά στο κελάηδισμα της έναρξης
Γύμνωσε από κοχύλια η θάλασσα
που να κρατήσει πια στα σπλάχνα της μυστικά
και ευχές ερωτευμένων;
Αφημένη. Η προσδοκία θα μείνει χωρίς φάρο.
Άπνοη, έμαθα να ακούω τη σιωπή σου.

Ξημέρωσε, αλλά περιμένω το σκοτάδι μου.
εκεί.
όλα θάβονται για λίγο και οι σκιές
και η σιωπή.


(photo  Tess ©)