Οι φαντασιώσεις είναι η πόρτα διαφυγής της ζωής. Περνώντας την όμως κάνεις ένα βήμα στο κενό, στο χάος και πέφτεις χωρίς αλεξίπτωτο στο στομάχι της αβύσσου. Όταν γράφω, γράφω για να σου πω μια ιστορία. Αληθινή όσο το κάθε λουλούδι που προσπερνάς φεύγοντας για το "πραγματικό σου". Μιλάω συχνά για το θάνατο, ξέρεις γιατί; Ο θάνατος είναι η υπέρτατη αγάπη που έχεις για να ζήσεις! Τον είδα συχνά, τον μύρισα. Τον σέβομαι και δεν τον φοβάμαι. Όταν έκανα συμφωνία μαζί του να την πάρει μια μέρα που ο ήλιος θα λάμπει και θα είναι κρυστάλλινος, έτσι όπως ήταν η ψυχή της, καθαρή και πανέμορφη, τότε, κατάλαβα τι σημαίνει αγάπη πέρα από τα σύνορα του ¨κόσμου" μας.
Ο κατακερματισμός λοιπόν του ψυχισμού σου και οι φορεμένοι ρόλοι, είναι η απειλή. Σε κρυμμένες γρίλιες, αν δεν εκτεθείς στον άνεμο, δεν είναι ζωή. Δεν είναι ασφάλεια. Δεν είσαι Εσύ. Μια πλαστογραφία ενός εαυτού που δεν σου ανήκει είναι.
Καλά κάνεις και με κρίνεις, αν αυτό σου δίνει δύναμη να σύρεις το κουρασμένο σου κορμί πλυμένο με την αγνότητα ενός παιδικού σαπουνιού. Σε καταλαβαίνω γιατί ξέρω ότι στη μηδαμινότητά μας πρέπει να αφήνω αυτή την ειρωνική πολυτέλεια της "ανωτερότητας".
Πραγματικότητα λοιπόν απλά είναι ο φουσκωμένος λογαριασμός του τηλεφώνου σε κατρακυλισμένες λέξεις. Eίναι η απόδοση του "υπάρχω"
και εγώ .....
[εγώ] με όλο τον εγωισμό της πλεύσης μου..... είμαι το αλεξίπτωτό σου.