Ποτέ δεν συμπάθησα τα καρναβάλια και τα μασκαρέματα. Εντάξει, μικρή μου άρεσε να ντύνομαι «κάτι», αλλά ήμουν ακόμα στα πρώτα άχαρα βήματα της ύπαρξής μου.  Είχα ακόμα τα αγγελικά φτερά στην ψυχή μου. Μετά, όταν τα βήματα έγιναν πιο σταθερά, τα έχασα τα φτερά.  Η βαρύτητα με έδεσε γερά στη γη. Οι ευθύνες πιο πολλές, μοιραία κάποιες ασήκωτες. 

Δεν συμπαθώ τα καρναβάλια ή μάλλον δεν μου ταιριάζουν.  Δεν μου ταιριάζει η φυγή σε ρόλους ανύπαρκτους, ούτε η επιθεώρηση.  Αν έβαζα «κάτι» να φορέσω, τότε θα ήταν μια μάσκα πάνω μου για να δω πως θα με κοιτάξεις μέσα στα μάτια μου.  Τι θα διαβάσεις, τι θα νιώσεις.  Χωρίς να βλέπεις ούτε μια γραμμή άλλης έκφρασης στο πρόσωπό μου.  Μάσκα, αυτήν εύκολα την ντύνομαι, όχι γιατί υποκρίνομαι, αλλά γιατί θέλω να με ψάξεις.  Να με διαβάζεις στο βλέμμα. Eκεί,

όλα… λέγονται!