~καμιά φορά είναι δύσκολο να καταλάβεις τον εαυτό σου μέσα απο καταστάσεις που βιώνεις. ακυρώνεις κ. ακυρώνεσαι απο ανθρώπους και γεγονότα, αλλά σχεδόν πάντα, ξαναπροσδιορίζεσαι πάνω στους χάρτες της ζωής. σ΄ αυτόν τον αόρατο χάρτη γίνονται οι διαδρομές μας. σ΄ αυτόν, ο ουρανός γκριζάρει και η θάλασσα γεμίζει καταιγίδες και κύματα, ενώ οι ύφαλοι - τα ατυχή συναπαντήματα- απειλούν να σε ναυαγήσουν. το ταξίδι όμως συνεχίζεται και οι φάροι σαν άγγελοι αλλά και ως αγγελιοφόροι σου "μιλούν' την είσοδό σου στο λιμάνι. εκεί, φορτώνεις ή ξεφορτώνεις όνειρα και προσδοκίες πριν ξανασαλπάρεις για την ρότα σου.
~δεν μιλώ πολύ, αλλά στο γράψιμο είμαι πολυλογού. γράφω χωρίς σταματημό και όταν καμιά φορά το ψυχικό μου μελάνι εξαντλείται, δεν καταλαβαίνω πώς με τη μύτη του κονδυλοφόρου γρατζουνώ την ψυχή του άλλου.
γράφω με μικρά γράμματα μετά από τελείες (σας το έχω ξαναπεί αυτό) και ανορθόγραφα ενίοτε. γράφω αυτοματοποιημένα λες και το δαιμόνιο πνεύμα μου δεν έχει ανάγκη από λογικές και συμφέρουσες παύσεις. σου γράφω ανελέητα λοιπόν.
~καμιά φορά, που λες χρειάζομαι ένα δυνατό χέρι να μου αρπάξει τον καρπό. να σκεπάσει τις φλέβες μου στο μεσημβρινό του καρπού μου και να με σταματήσει, γιατί εξαντλούμαι και τελικά αντί να πλοηγώ την πορεία μου, βρίσκομαι εκστασιασμένη πάνω σ΄ ένα ακυβέρνητο πλοίο, που χάνει και την άγκυρα στο τέλος. και πλοίο χωρίς άγκυρα αγκυροβόλιο δεν βρίσκει για να δέσει.
αυτά και σαλπάρω.