Πώς να σου εξηγήσω αυτό που δεν έχει απάντηση;  Κάποτε, ίσως [με] διηγηθεί ο άνεμος.  Κάποτε, ίσως τα μάτια μου όταν θα σε κοιτούν.  Πώς να σου εξηγήσω αυτό που δεν υπάρχει, παρά μόνο στις φλέβες μου;  Ποιος μπορεί άλλωστε να το κάνει, αν δεν ακουμπήσει στο μάταιο το στόμα του και το φιλήσει;  Ποιος ξέρει το «γιατί» στη ζωή του;  Μόνο το Σύμπαν έχει Μουσική και οι Άνθρωποι .. άκουσέ την.  Πάντα να την ακούς έτσι όπως διηγείται τις ανάσες της ζωής, τις σκέψεις, το νερό που εκβάλλει σε ένα πέλαγος, μετά από το πέρασμά του από έναν δυνατό και πολέμιο καταρράκτη.

Κάποτε, ίσως, δεν ξέρω, [με] διηγηθεί ο άνεμος ή ένα φύλλο που πεθαίνει πεσμένο από τον κορμό του.  Κάποτε, ίσως συναντηθούν οι φλέβες μας, καθώς θα ακουμπούν το μάταιο που ξέρουμε.

[Στον κύκλο του μάταιου]