Απόψε, θα σου μιλήσω για τα μάτια σου.  Όταν με κοιτούν χωρίς να μιλάς.  Η σιωπή ανάμεσα στα χείλια σου εγκλωβίζει τόση αλήθεια.  Συνήθως, όταν δεν σε προσέχω ανασαίνεις τις νωχελικές κινήσεις μου όταν διαβάζω ένα βιβλίο ή όταν ανακατεύω τη σάλτσα όταν μαγειρεύω.  Κατεβάζεις την εφημερίδα κάτω, μέχρι εκεί, που το στόμα σου κρύβεται για να μην αποκαλυφθεί αυτό που έχεις να μου πεις.  Και εγώ έχω να σου πω ή μάλλον όχι, καλύτερα να υπάρχει αυτό το ιερό κενό στη ζωή μας.  Πολλές φορές τα λόγια είναι ανούσια.  Αποστάγματα μιας παράφωνης στιγμής.  Ακόμα και η μουσική περιττή είναι κάποιες φορές, κάποιες όμως. 

Απόψε, θα σου μιλήσω για τα μάτια σου επάνω μου.  Το βλέμμα που πέφτει απαλά και διαβάζει τις ρυτίδες στο πρόσωπό μου, το σώμα μου.  Είναι η πιο ιερή στιγμή ανάμεσά μας αυτό το απόλυτο κενό στην επαφή μας.  Και εγώ λατρεύω να [με] κοιτάς έτσι και να παριστάνω ότι δεν  ξ έ ρ ω.  Αφήνομαι να [με] καταπιείς ολάκερη στην αθώα παύση του χρόνου.  Θέλω όλες σου τις αισθήσεις επάνω μου και εγώ να είμαι η γεύση που σε τρέφει ευτυχία.  Είναι ιερή η παύση του χρόνου στον έρωτα. Μας χαρίζει  αυτό το τίποτα για να γεμίσει τα πάντα μέσα μας και μετά να τρέχουν οι σφυγμοί του τρελά, μέχρι να σπάσουν τα όρια και να χυθούμε πάνω στο χαλί μπροστά στο αναμμένο τζάκι.

Απόψε.