Η ακινησία των ροών με διασπά σε πολλά μικρά κομμάτια.

Η ακινησία των ροών με διασπά σε πολλά μικρά κομμάτια. 

Όλα συνθέτουν μια απίστευτη βαρεμάρα εντελώς απολιτίκ.  Μέγιστο λάθος να δηλώνεις αυτή τη λέξη.  Σχεδόν στα χείλια μου ξεστομίζεται ως θράσος! Μα είμαι φτιαγμένη ολάκερη  μια θρασύτητα στα πεπραγμένα των συνοδοιπόρων  γύρω μου.  Πολιτικά λοιπόν διαστρεβλωμένη στην κοσμάρα μου, να χώνομαι με θρασύτητα στην ακινησία την οποία και απεχθάνομαι γενικώς.  Γενικώς, αρνούμαι την υπόσταση των  όσων πιστεύουν οι υπόλοιποι και αυτό και αν είναι θράσος….λέγεται.  Δεν βλέπω καμία πραγματική ανατροπή της σοβαρότητας που ντύνεται τραγικότητα και καμία κωμικότητα στα γελοία που βρομίζουν το απολιτίκ μου. 

Στην ουρά να περιμένουν οι στιγμές και οι παύσεις και εγώ να τα μπουρδουκλώνω όλα μέσα στο κεφάλι μου. Πολιτική που δεν είναι πολιτική.  Έρωτας που δεν είναι έρωτας. Απάντηση που γίνεται Φιλοσοφία, χωρίς καν να έχει αυτή την απλή Αρχή της Αναζήτησής της, που δεν είναι άλλο από το «σε ρωτώ…..».  Άρε Σωκράτη εσύ super star, χάθηκαν οι ερωτήσεις.  Χάθηκαν οι έρωτες της ζωής.  Αυτή η αναζήτηση του κανόνα του Αυτονόητου.  Έχει κανόνα όμως το αυτονόητο;  Μακάρι να ήξερα! Ξέρω όμως ότι η μεγαλύτερη θρασύτητα είναι να ξέρεις την απάντηση και να μην την απαντάς για να μπορεί αυτή η αναζήτηση να ρέει συνέχεια. Tres apolitique!  Επίσης, Σωκράτη λατρεμένε μου Φιλόσοφε είναι θρασύτητα , χωρίς να έχεις γράψει ποτέ σου μιαν αράδα από τις σκέψεις σου, να έχεις σημαδέψει ανεξίτηλα τη σκέψη και τη φιλοσοφία της Ανθρωπότητας. Όπως, θράσος της Ανθρωπότητας να μη σε αναφέρει στις Προσευχές της σαν επαναστάτη Θεό. 

Ωχ νομίζω ότι μόλις βλαστήμησα.

Αν είχα υψηλότερο δείκτη νοημοσύνης και εννοώ τελικά και πιο υψηλό από μιας αχιβάδας , θα γινόμουν μαθηματικός ή αστροφυσικός .  Θα πάλευα με το μεγαλύτερο επαναστάτη της Ροής που δεν είναι άλλος από  το Χρόνο.  Ποιο Σύμπαν και Άστρα και Αστρικά νεφελώματα….  Το Χρόνο θα διάλεγα.  Κάτι ήξεραν οι μεγάλοι του Σύμπαντος…..

Η βαρεμάρα μου λοιπόν είναι μια διάσπαση του Ατόμου [μου] και όχι του εγωκεντρισμού μου  και από εκεί και πέρα αρχίζει ο μπελάς.  Γιατί καλά και διασπώμαι το μάζεμα πάλι χρονοβόρο, εξαντλητικό και ασύνδετο.  Σκέτη παραφωνία η οργάνωση της εικόνας μου, η ανασύνθεσή της και χαμογελώ και λέω δεν βαριέσαι γεννήθηκα καινούργιο είδος με άλλη ημερομηνία λήξης και άντε πάλι από την αρχή.  Αλλά, το απολιτίκ  μου  υπογράφεται όταν διαπιστώνω, ότι μέσα σε όλη αυτήν την ακατανόητη φλυαρία  της  πολιτικής των Άλλων,  ο Κανόνας του Αυτονόητου διασπάται σε εκατομμύρια κομματάκια  και κανείς δεν ασχολείται να τον Αναδομήσει για το Σύνολο του Κοινωνικού Ατόμου, σκορπώντας την ιστορία, το μέλλον, το δίκαιο, τον έρωτα και την ερώτηση  που απαντάς  χωρίς καν αυτή να έχει διατυπωθεί  και έτσι……

Βαριέμαι .