Στο ποίημα κουρνιάζει ο έρωτας και ο πόνος του, η λήθη και το μυστικό/
αυτός ο ραγισμένος καθρέφτης που δείχνει κάθε σημάδι μας/
μα πόσο κάθε λέξη ένας γκρεμός!
και από κάτω να απλώνεται η λάβα της αβύσσου/
μια μαύρη θάλασσα τα μάτια μας/
Ο άνεμος σκίζει τα σπλάχνα μου στα δύο/
ένα κομμάτι πέφτει στον ουρανό
και το άλλο στην άβυσσο,
δεν μένει τίποτα σπουδαίο να σου δώσω,
μόνο κάτι τσαλακωμένες σελίδες στην άκρη του μυαλού μου/
Γελούν οι σκιές στο δωμάτιο/
νομίζω ότι στήνουν γλέντι στον πυρετό μου,
ακούνε καθώς σου ψιθυρίζω τα μυστικά μου/
αλλά πως αλλιώς αφού....
στο ποίημα αφήνεται ο μονόλογος της ψυχής
να! σαν αυτόν εδώ, που γράφεται τώρα χωρίς παύσεις/
Κάθε λέξη ένας γκρεμός στα χείλια μου,
στα χείλια σου υπάρχει μόνο σιωπή/
Μια μαύρη θάλασσα τα κορμιά μας/
.....είμαι πιο ένοχη από το πιο αθώο λάθος μας.
και αυτές οι λέξεις θα χαθούν πάλι/
έτσι πρέπει, το ποίημα να γκρεμίζεται
να βουτά στην άβυσσο για μας.