Τα Φεγγάρια μοιάζουν καφέ το Φθινόπωρο και τα λατρεύω πιο πολύ από εκείνα τα πυρωμένα από την κάψα της γης. Μοιάζουν λυπημένα και μόνα, σαν τα δέντρα που απογυμνώνονται σιγά σιγά, καθώς τα φύλλα δακρύζουν στην πτώση τους. Όλοι οι άνθρωποι για μένα είναι δέντρα, με ρίζες που χώνονται βαθιά στο χώμα. Δέντρα που στολίζονται ανθισμένα όνειρα την Άνοιξη. Το Καλοκαίρι ισκιώνουν τις προσδοκίες τους σε έναν ουρανό που γελάει γεμάτο άστρα. Είναι πιο δοξασμένα νομίζω του Φθινοπώρου τα Φεγγάρια, από τους λίγους Μύστες που έμειναν να προσκυνούν ευλαβικά το φευγιό της ματαιότητας στους κάμπους της σιωπής.
Μόνο όσοι υπηρέτησαν το κάλεσμα της σιωπής αυτής γνωρίζουν τη μοναδικότητα των φεγγαριών του Φθινοπώρου.
Έχω πολλά μονοπάτια περπατήσει κάτω από αυτά. Πλημμυρισμένα από ένοχες αγάπες, από άλλοθι και δικαιολογίες. Πολλά και όσα χιλιόμετρα και να σου περιγράψω, ένα τέτοιο φθινοπωρινό Φεγγάρι, έτσι μισοσβησμένο και θολό από υγρασία κορμιών, θα σου ζωγραφίσω, νομίζω τελικά. Καθώς αυτό λοιπόν πασχίζει να φωτίσει το αβυσσαλέο μας σκοτάδι, στέκεται μέσα στα δακρυσμένα δέντρα μας να κρατάει τη διαδρομή που και αυτή ίχνη δεν αφήνει πλέον.
Φυσικά στα καλοκαιρινά Φεγγάρια μοιάζουν πιο λαμπερά όλα, ασημένια και αλμυρά από τα κύματα της θάλασσας στο κορμί μας, αλλά στα φθινοπωρινά θα βρεις, νομίζω αυτό που δεν σου αρκεί, που δεν σου φτάνει, που δεν κρατά μυστικά από τον εαυτό σου. Σε πίνει το φθινοπωρινό φεγγάρι, ολόγιομο πάντα και ας μην έχει δοξασμένες πανσελήνους.