Μελάνιασαν τα χείλη σε κρύα μονοπάτια σκότους.
Γδάρθηκαν τα χέρια, καθώς τυφλά και απεγνωσμένα
έψαχναν να φάνε τα σκορπισμένα ψίχουλα στοργής.
Φλέβες έτοιμες να σπάσουν από απόγνωση και απελπισία,
Ζητιάνοι ακούστηκαν να εκλιπαρούν να ντυθούν βασιλιάδες.
Άδειες ψυχές και γεμάτα στομάχια από εδέσματα σκουληκιασμένα.
Τέτοιο τραπέζι έχει η κόλαση.
Ιδρώτας να τρέχει σαν καταρράκτης αγωνίας
και γυμνοί να τρέχουμε σαν ελάφια στο δάσος του πάθους.
Ποδοπάτησα κάθε εξουσία του μυαλού σου πάνω στο κορμί μου
και έσκισα με λεπίδες τα σεντόνια της αμαρτίας μου.
Τώρα, σε βρήκα κρυμμένο παιδί στη σκοτεινή άβυσσο
Φοβισμένο ξημέρωμα, λυπημένη νύχτα.
Γκρέμισα την κερκόπορτα του απροσπέλαστου μυστικού σου.
Πολέμησα, ηττήθηκα στα σκοτάδια και νίκησα ουρανούς σου.
Τώρα, σε βρήκα ύδωρ σ’ ένα κόκκινο ποτάμι μίσους.
Τέτοια, διασχίζουν τα λιβάδια της αβύσσου,
Πελώρια τα δέντρα πνίγουν το φως πριν φτάσει γη.
Μελάνιασαν τα χείλη σε παγερά μονοπάτια σκότους.
Γδάρθηκαν οι παρθένες, ξυπόλητες σε χορούς μεθυσμένους.
Ζητιάνοι ακούστηκαν να εκλιπαρούν να ντυθούν βασιλιάδες.
Τέτοιο βασίλειο έχει ο Άδης.
Κουρελιασμένος και εσύ, τυφλός περπατάς σε άδειους δρόμους.
Έρημους από ευτυχία και δροσιά.
Καίγεσαι/ Καίγομαι σε ανύπαρκτες φλόγες.
Και γυμνοί ...Αλήθεια, όμοιοι να είμαστε κοντά,
ο ένας μέσα στον άλλον, κουβάρι τα φιλιά μας,
να ζεσταίνουμε τα παγωμένα χέρια που κρατούν
τις ξεριζωμένες καρδιές μας.
Τέτοια ψυχή έχει η Μοίρα μας.
Απόκληροι από ευτυχία, αλύτρωτοι από αγάπη.




photo Sandrine Zondervan