Όλα περνούν λέει το τραγούδι με τις φλόγες στις χορδές της κιθάρας. Ίσως. Όλα αλλάζουν το σίγουρο. Η ζωή μου ολάκερη μια στασιμότητα, αλλά όλα αλλάζουν, ακόμα και η βροχή που πέφτει. Νομίζω δεν έχει μουσική. Δεν έχει γεύση το δάκρυ που πέφτει από το βρεγμένο φύλλο της λεμονιάς στον κήπο του σπιτιού μου. Τι έγινε; Έχασα πάλι ένα κομμάτι των αισθήσεων; Απονευρώθηκε το Σύμπαν; Εγώ; Νοιώθω; Νομίζω ότι βαδίζω τυφλή σε μονοπάτια που δεν μπορώ να ψηλαφίσω. Γονατίζω να βρω γη και νομίζω ότι αιωρούμαι. Ούτε το χέρι σου δεν μπορώ να βρω πια. Σε έχασα μέσα στην καταιγίδα. Όλα αλλάζουν ακόμα και οι φωνές που μου ψιθυρίζουν "σ΄ αγαπώ". Δεν τις ξέρω, δεν τις νοιώθω οικείες. Σίγουρα αντίλαλος είναι. Θα προσπεράσει. Λάθος διεύθυνση θα σημειώσουν οι άνεμοι και εγώ λάθος είμαι, σε λάθος τόπους και σε λάθος χρόνους να σε ψάχνω.