Σήμερα πάλι κουράστηκα. Μεγαλώνουν οι διαδρομές, μικραίνουν οι αντοχές. Νοιώθω αδύναμη στη ροή. Πέφτω όλο και πιο συχνά. Περπατώ ανάμεσα σε αναπνέοντα με ζωντανές φλέβες πτώματα ανθρώπων γεμάτα τρύπες από τις ενέσεις που χτυπούν από την ηρωίνη. Οι δρόμοι βρώμικοι γεμάτα σπέρμα, αίμα και τίποτα. Αυτό το σπαραχτικό τίποτα. Όλοι τρέχουν για κάπου και με προσπερνούν και τα πόδια μου δεν μπορούν να τους προφτάσω. Νομίζω ότι ποτέ δεν μπορούσα να προφτάσω τίποτα. Καθηλωμένη αλλά όρθια. Όλοι τρέχουν, όλοι αγαπούν, όλοι μισούν, όλοι βιάζονται να γεννήσουν άστρα.
Δεν γέννησα ποτέ μου, ούτε μια σιωπή. Δεν ξέρω γιατί να πρέπει κιόλας. Σήμερα, αύριο είναι όλα υπέροχα τραγικά αλλά και ελπιδοφόρα. Μάλλον για αυτό δεν τρέχω τη ζωή μου. Νωχελικά προχωρώ για να μην προσπεράσω το αύριο και το χαμόγελο από μια πεταμένη γαρδένια. Χαμογελώ σε όλα και σε όλους και ακόμα και όταν είμαι λυπημένη βάζω γυαλιά ηλίου για να μη φαίνονται τα δάκρυα και φοράω ένα υπέροχο χαμόγελο. Δεν θέλω να λυπάσαι αυτό που νομίζεις ανήμπορο. Είμαι από άλλο κόσμο, που η ταχύτητα εκμηδενίζει την ιστορία μας. Φεύγω, έρχομαι, προχωρώ, σταματώ σε στάσεις και περιμένω πάνω σε σαπισμένους κάβους στο μώλο. Ναυάγια αγκυροβολημένα βλέπω και ονειροπολώ το ταξίδι που χάθηκε στο ανοιχτό πέλαγος της ασημαντότητας.
Ένα σήμερα που είναι ένα αύριο και άφησε ένα χθες που ξεμακραίνει και το κούρνιασμα από αυτούς που μου έδωσαν ό,τι είχαν στην καρδιά τους, το αίμα μου.!
Και τώρα πάλι πρέπει να [μην] παραπονεθώ και δεν πρέπει να το κάνω, απλά, μόνο, ας μην υπήρχαν όλα αυτά σκορπισμένα στα μάτια των Ανθρώπων, γιατί όλοι σε μια ζωή ανήκουμε.
Να αγαπάς και να αγαπιέσαι και να κουρνιάζεις σ' ένα γλυκό χαμόγελο.......
Να χαμογελάς μυρίζοντας ένα μικρό γιασεμί από τον κήπο της χαμένης Εδέμ.

και εγώ θα είμαι ευτυχισμένη.