Σε βλέπω να κάθεσαι σε μια δερμάτινη πολυθρόνα, να καπνίζεις ηδονικά το ακριβό σου πούρο.  Λίγο πιο εκεί μέσα στο single malt Dalwhinnie σου να λιώνουν σαν παγάκια τα θέλω μας.  Από μακριά που σε κοιτώ είσαι σιωπηλός και κοιτάς έξω το γλυκό φευγιό της μέρας.  Μάλλον έχεις φύγει μαζί του.  Κάπου χαμένος στα βάθη του ορίζοντα, εκεί που αγγίζουν τα δάχτυλα του ήλιου τη σάρκα της θάλασσας.  Ακούς τις αγαπημένες σου rock μπαλάντες του Mark Knopfler και Rory Gallagher να παίζουν εκείνη τη μελαγχολική μουσική που σε κάνει να νοσταλγείς χαμένους έρωτες. Και είχες πολλούς που άγγιξες και άλλους που δεν...

Σου αρέσει  να απομακρύνεσαι από τον κόσμο και να τον κοιτάς από μακριά σαν θεατής ενός έργου που δεν θέλεις να είσαι μέρος  του.  Με αυτόν τον τρόπο, γίνεσαι διαλεχτός στην επιλεκτική σου διάθεση να ανακατεύεις με μαεστρία τα υλικά που συλλέγεις από τις σκέψεις των συνοδοιπόρων σου.  Ανακατεύεις το φως, όπως αυτό διυλίζεται, μέσα από τις σταγόνες της ατμόσφαιρας και έτσι γίνεσαι ένας αόρατος ζωγράφος των στιγμών σου. Ευγενικός στις λέξεις σου,  ήρεμος αλλά επιφανειακά εγωιστής και  ρομαντικός σαν ήρωας ενός κλασσικού μυθιστορήματος, γεμάτος πληγές από πάθη που σε άγγιξαν και σε άγγιξαν πολλά από μικρή ηλικία.  Έμαθες να ρουφάς τα τοπία, την μυρωδιά τους, τη γεύση τους ....  Η διαδρομή;  Όχι απλά διαδρομή, ταξίδι. 

Σε βλέπω λοιπόν εκεί, κοντά στο παράθυρο, κοντά στο κενό του χρόνου και να χάνεσαι στις σκέψεις σου. Η σιωπή των ματιών σου κυριαρχεί της μουσικής που παίζει για σένα.  Πάλι στο χάος εναποθέτεις το αόριστο των συμβάντων.  Δεν σε αφορά κάτι ιδιαίτερο, όσο το ιδιαίτερο στην ολότητά του. Δεν το ψάχνεις να το αποσυνθέσεις σε μικρά κομματάκια.  Τι να το κάνεις έτσι;  Και ο χρόνος δεν σε σκοτίζει.  Έχεις από καιρό γεράσει μέσα σου, αν και ακόμα, τα μαλλιά σου δεν έχουν ασπρίσει, ούτε οι ρυτίδες έχουν κυριαρχήσει στο χάρτη του προσώπου σου.  Όλα συντελούνται σε μια παύση που εσύ διευθύνεις σαν μαέστρος και ο καπνός από το πούρο να σχηματίζει ανθρωπάκια και διάφορα σχήματα που φαίνονται σαν παιχνίδια κοντά σου.  Καλή συντροφιά ο καπνός από ένα απολαυστικό και γευστικό πούρο!.  Το βλέμμα σου υγραίνεται, αλλά δεν κυλούν δάκρυα να σβήσουν τη φωτιά στην καρδιά σου και η σκέψη σου πυρακτώνεται όταν όλα έρχονται και επανέρχονται σαν μια μονότονη μελωδία.  Καμιά φορά ούτε η μουσική δεν σε ανακουφίζει, αλλά όταν γίνει, τίποτα και κανένας δεν μπορεί να σου στερήσει την ανεκτίμητη στιγμή μια φευγαλέας λύτρωσης.

Προσπαθώ να σε διαβάσω σαν ένα βιβλίο, μια ιστορία που χάνεται σαν όλες τις ανθρώπινες που δεν έχουν ηρωισμούς στον ωκεανό της ανυπαρξίας.  Ίσως, αυτό να με κρατά δέσμια σε σένα.  Η ιστορία σου πρέπει να διαβαστεί, ενώ δεν γράφεται με λέξεις.  Έγινα μια αφηγήτρια, χωρίς να μπορώ να προσθέσω, ούτε μια ανάλυση, μια εξήγηση για την πλοκή σου.  Και ποιος μπορεί να το κάνει για τον καθένα μας άλλωστε;  Ποιος έχει το δικαίωμα να το κάνει;

Κλείνω το φως και μένει αυτό από το χλωμό φεγγάρι μας.  Έρχομαι και κάθομαι πάνω στα πόδια σου, αντικριστά, έτσι προκλητικά με τη φούστα σηκωμένη.  Θέλω να σπάσω τη σιωπή στα μάτια σου.  Θέλω να σβήσω τη φωτιά σου και να σε κάνω δικό μου, μόνο για απόψε που η νύχτα δεν θα τελειώσει και η μουσική κλείνει με τους Depeche Mode Surrender, τη δική μου μουσική στα χείλια σου.

Αύριο μπορεί.... να ανήκουμε αλλού, σε παράλληλες άχρονες ιστορίες.  Σ΄ αυτήν την παύση όμως, θα ανήκουμε ο ένας στον άλλον.

Και η αφήγηση γίνεται ένα τοπίο κοντά στο άγγιγμα του δειλινού μας και η γλυκιά σιωπή στα μελαγχολικά σου μάτια,  για μένα, να είναι η πιο αληθινά τρυφερή σου λέξη.

[Άτιτλο όπως όλες οι ανθρώπινες ιστορίες]

https://www.youtube.com/watch?v=j7EsBK4Mr80