Όλα περνούν λέει το τραγούδι με τις φλόγες στις χορδές της κιθάρας. Ίσως. Όλα αλλάζουν το σίγουρο. Η ζωή μου ολάκερη μια στασιμότητα, αλλά όλα αλλάζουν, ακόμα και η βροχή που πέφτει. Νομίζω δεν έχει μουσική. Δεν έχει γεύση το δάκρυ που πέφτει από το βρεγμένο φύλλο της λεμονιάς στον κήπο του σπιτιού μου. Τι έγινε; Έχασα πάλι ένα κομμάτι των αισθήσεων; Απονευρώθηκε το Σύμπαν; Εγώ; Νοιώθω; Νομίζω ότι βαδίζω τυφλή σε μονοπάτια που δεν μπορώ να ψηλαφίσω. Γονατίζω να βρω γη και νομίζω ότι αιωρούμαι. Ούτε το χέρι σου δεν μπορώ να βρω πια. Σε έχασα μέσα στην καταιγίδα. Όλα αλλάζουν ακόμα και οι φωνές που μου ψιθυρίζουν "σ΄ αγαπώ". Δεν τις ξέρω, δεν τις νοιώθω οικείες. Σίγουρα αντίλαλος είναι. Θα προσπεράσει. Λάθος διεύθυνση θα σημειώσουν οι άνεμοι και εγώ λάθος είμαι, σε λάθος τόπους και σε λάθος χρόνους να σε ψάχνω.

Ήταν πλέον αργά να τον σταματήσει να φύγει. Εκείνη ήξερε, ότι όταν αγαπούσε, όλα πέθαιναν. Έμενε -πάντα μόνη. Έτσι ήταν προαποφασισμένο από τη Μοίρα. Έπρεπε λοιπόν να φύγει για να μην τον χάσει και αυτόν. Τα μάτια του γέμισαν πόνο όταν την έβλεπε να τον αποχαιρετά.
Η βροχή έπεφτε σε μια χρυσαφένια απο τις αχτίδες του ήλιου μέρα. 'Ολα έλαμπαν και όλα μοσχομύριζαν γύρω τους. Η φύση ήταν γιορτινή, αντίθετα με τη συννεφιά στην καρδιά τους.
Για εκείνη, έπρεπε να ζήσει μακριά του. Της το ζήτησε και του το προσφέρει.
Ήταν πλέον αργά.

Καμιά φορά βλέπω ένα ποτάμι ήρεμο να με παίρνει μακριά του. Άλλες πάλι φορές, καταλήγω στα χείλια ενός θυμωμένου καταρράκτη. Μια μέρα όλα τελειώνουν μέσα σε πύρινους ουρανούς και τα όστρακα αγκαλιάζουν τα μυστικά μας βαθιά στην κοιλιά τους. Τα πουλιά φεύγουν για ένα Νότο ζεστό και οι φωλιές αδειάζουν από το τραγούδι τους και έτσι μου μένει μόνο αυτό. Εδώ με τη μουσική. Έχω πολλές ιστορίες να σου διηγηθώ. Είδα πολλών ανθρώπων το βλέμμα να σιωπά. Άκουσα ωραίες καρδιές να χτυπούν στο στέρνο μου, αλλά μια ιστορία πάντα μου λείπει.....
η δική μου!


https://www.youtube.com/watch?v=DynOepbUwgg&feature=youtu.be

Σήμερα πάλι κουράστηκα. Μεγαλώνουν οι διαδρομές, μικραίνουν οι αντοχές. Νοιώθω αδύναμη στη ροή. Πέφτω όλο και πιο συχνά. Περπατώ ανάμεσα σε αναπνέοντα με ζωντανές φλέβες πτώματα ανθρώπων γεμάτα τρύπες από τις ενέσεις που χτυπούν από την ηρωίνη. Οι δρόμοι βρώμικοι γεμάτα σπέρμα, αίμα και τίποτα. Αυτό το σπαραχτικό τίποτα. Όλοι τρέχουν για κάπου και με προσπερνούν και τα πόδια μου δεν μπορούν να τους προφτάσω. Νομίζω ότι ποτέ δεν μπορούσα να προφτάσω τίποτα. Καθηλωμένη αλλά όρθια. Όλοι τρέχουν, όλοι αγαπούν, όλοι μισούν, όλοι βιάζονται να γεννήσουν άστρα.
Δεν γέννησα ποτέ μου, ούτε μια σιωπή. Δεν ξέρω γιατί να πρέπει κιόλας. Σήμερα, αύριο είναι όλα υπέροχα τραγικά αλλά και ελπιδοφόρα. Μάλλον για αυτό δεν τρέχω τη ζωή μου. Νωχελικά προχωρώ για να μην προσπεράσω το αύριο και το χαμόγελο από μια πεταμένη γαρδένια. Χαμογελώ σε όλα και σε όλους και ακόμα και όταν είμαι λυπημένη βάζω γυαλιά ηλίου για να μη φαίνονται τα δάκρυα και φοράω ένα υπέροχο χαμόγελο. Δεν θέλω να λυπάσαι αυτό που νομίζεις ανήμπορο. Είμαι από άλλο κόσμο, που η ταχύτητα εκμηδενίζει την ιστορία μας. Φεύγω, έρχομαι, προχωρώ, σταματώ σε στάσεις και περιμένω πάνω σε σαπισμένους κάβους στο μώλο. Ναυάγια αγκυροβολημένα βλέπω και ονειροπολώ το ταξίδι που χάθηκε στο ανοιχτό πέλαγος της ασημαντότητας.
Ένα σήμερα που είναι ένα αύριο και άφησε ένα χθες που ξεμακραίνει και το κούρνιασμα από αυτούς που μου έδωσαν ό,τι είχαν στην καρδιά τους, το αίμα μου.!
Και τώρα πάλι πρέπει να [μην] παραπονεθώ και δεν πρέπει να το κάνω, απλά, μόνο, ας μην υπήρχαν όλα αυτά σκορπισμένα στα μάτια των Ανθρώπων, γιατί όλοι σε μια ζωή ανήκουμε.
Να αγαπάς και να αγαπιέσαι και να κουρνιάζεις σ' ένα γλυκό χαμόγελο.......
Να χαμογελάς μυρίζοντας ένα μικρό γιασεμί από τον κήπο της χαμένης Εδέμ.

και εγώ θα είμαι ευτυχισμένη.

Κοιτάω ουρανό γεμάτος όνειρα.
Κοιτάω τα δέντρα γεμάτο φωλιές αγάπες. 
Σε κοιτάω στα μάτια και βλέπω έναν ήρωα δακρυσμένο. 
Κοιτάω τα χέρια σου γεμάτα πέταλα από ένα πεθαμένο, 
αλλά γεμάτο δροσιά τριαντάφυλλο. 
Κοιτάω τα μάτια σου γεμάτο δάκρυα 
και στάζει αίμα η άκρη των χειλιών μου. 
Πες μου πότε έκοψες την αγάπη μας με το ψέμα; 
Κοιτάω τον ουρανό γεμάτος κοράκια. 
Κοιτάω τα χέρια σου γεμάτο λέξεις που πεθαίνουν.
Σε κοιτώ στα μάτια και κλαις.

Έχουν περάσει τα μεσάνυχτα στη ζωή μου και έχω μείνει αρκετές βραδιές παρέα με σκέψεις και σκιές. Έχω δει πως χτυπάει η καρδιά αρκετών στην αγκαλιά μου και κάθε φορά ακούω μια μουσική από μέρη μακρινά.  Τα φιλιά τους έχουν γεύση φρουτένια από κήπους εξωτικούς.  Έχουν περάσει και Ανατολές ήσυχες σαν αναπνοή μωρού που κοιμάται σε ουρανούς.  Έχω σκουπίσει κλάματα στο στέρνο μου και συγνώμες από λάθη φόβων τους.  Έχω σηκώσει το βάρος τους, αν και μικροσκοπική σε τόσα γιγαντιαία Εγώ, αλλά από την άλλη, μονολογώ σε μοιρολόι ότι έτσι είναι τα αρσενικά.  Έτσι είναι τα αρσενικά ....πως θένε να πεθαίνεις στην κατάκτησή τους.

Έχουν περάσει οι στιγμές μου εδώ και καιρό, αν και ακόμα με ταξιδεύουν. Ναυάγησα στην αγκαλιά τους γιατί καπεταναίοι πολλοί ορίζονται, αλλά ούτε μια άγκυρα δεν ξέρουν να σηκώσουν.  Ούτε αλμύρα μυρίζει η σάρκα τους.  Γαλόνια αγορασμένα σε κάποιο πανηγύρι που έψαχναν να ντυθούν θαλασσινοί.

Απόψε είδα ένα παράξενο όνειρο και ήσουν εκεί.

Μελάνιασαν τα χείλη σε κρύα μονοπάτια σκότους.
Γδάρθηκαν τα χέρια, καθώς τυφλά και απεγνωσμένα
έψαχναν να φάνε τα σκορπισμένα ψίχουλα στοργής.
Φλέβες έτοιμες να σπάσουν από απόγνωση και απελπισία,
Ζητιάνοι ακούστηκαν να εκλιπαρούν να ντυθούν βασιλιάδες.
Άδειες ψυχές και γεμάτα στομάχια από εδέσματα σκουληκιασμένα.
Τέτοιο τραπέζι έχει η κόλαση.
Ιδρώτας να τρέχει σαν καταρράκτης αγωνίας
και γυμνοί να τρέχουμε σαν ελάφια στο δάσος του πάθους.
Ποδοπάτησα κάθε εξουσία του μυαλού σου πάνω στο κορμί μου
και έσκισα με λεπίδες τα σεντόνια της αμαρτίας μου.
Τώρα, σε βρήκα κρυμμένο παιδί στη σκοτεινή άβυσσο
Φοβισμένο ξημέρωμα, λυπημένη νύχτα.
Γκρέμισα την κερκόπορτα του απροσπέλαστου μυστικού σου.
Πολέμησα, ηττήθηκα στα σκοτάδια και νίκησα ουρανούς σου.
Τώρα, σε βρήκα ύδωρ σ’ ένα κόκκινο ποτάμι μίσους.
Τέτοια, διασχίζουν τα λιβάδια της αβύσσου,
Πελώρια τα δέντρα πνίγουν το φως πριν φτάσει γη.
Μελάνιασαν τα χείλη σε παγερά μονοπάτια σκότους.
Γδάρθηκαν οι παρθένες, ξυπόλητες σε χορούς μεθυσμένους.
Ζητιάνοι ακούστηκαν να εκλιπαρούν να ντυθούν βασιλιάδες.
Τέτοιο βασίλειο έχει ο Άδης.
Κουρελιασμένος και εσύ, τυφλός περπατάς σε άδειους δρόμους.
Έρημους από ευτυχία και δροσιά.
Καίγεσαι/ Καίγομαι σε ανύπαρκτες φλόγες.
Και γυμνοί ...Αλήθεια, όμοιοι να είμαστε κοντά,
ο ένας μέσα στον άλλον, κουβάρι τα φιλιά μας,
να ζεσταίνουμε τα παγωμένα χέρια που κρατούν
τις ξεριζωμένες καρδιές μας.
Τέτοια ψυχή έχει η Μοίρα μας.
Απόκληροι από ευτυχία, αλύτρωτοι από αγάπη.




photo Sandrine Zondervan

Σε βλέπω να κάθεσαι σε μια δερμάτινη πολυθρόνα, να καπνίζεις ηδονικά το ακριβό σου πούρο.  Λίγο πιο εκεί μέσα στο single malt Dalwhinnie σου να λιώνουν σαν παγάκια τα θέλω μας.  Από μακριά που σε κοιτώ είσαι σιωπηλός και κοιτάς έξω το γλυκό φευγιό της μέρας.  Μάλλον έχεις φύγει μαζί του.  Κάπου χαμένος στα βάθη του ορίζοντα, εκεί που αγγίζουν τα δάχτυλα του ήλιου τη σάρκα της θάλασσας.  Ακούς τις αγαπημένες σου rock μπαλάντες του Mark Knopfler και Rory Gallagher να παίζουν εκείνη τη μελαγχολική μουσική που σε κάνει να νοσταλγείς χαμένους έρωτες. Και είχες πολλούς που άγγιξες και άλλους που δεν...

Σου αρέσει  να απομακρύνεσαι από τον κόσμο και να τον κοιτάς από μακριά σαν θεατής ενός έργου που δεν θέλεις να είσαι μέρος  του.  Με αυτόν τον τρόπο, γίνεσαι διαλεχτός στην επιλεκτική σου διάθεση να ανακατεύεις με μαεστρία τα υλικά που συλλέγεις από τις σκέψεις των συνοδοιπόρων σου.  Ανακατεύεις το φως, όπως αυτό διυλίζεται, μέσα από τις σταγόνες της ατμόσφαιρας και έτσι γίνεσαι ένας αόρατος ζωγράφος των στιγμών σου. Ευγενικός στις λέξεις σου,  ήρεμος αλλά επιφανειακά εγωιστής και  ρομαντικός σαν ήρωας ενός κλασσικού μυθιστορήματος, γεμάτος πληγές από πάθη που σε άγγιξαν και σε άγγιξαν πολλά από μικρή ηλικία.  Έμαθες να ρουφάς τα τοπία, την μυρωδιά τους, τη γεύση τους ....  Η διαδρομή;  Όχι απλά διαδρομή, ταξίδι. 

Σε βλέπω λοιπόν εκεί, κοντά στο παράθυρο, κοντά στο κενό του χρόνου και να χάνεσαι στις σκέψεις σου. Η σιωπή των ματιών σου κυριαρχεί της μουσικής που παίζει για σένα.  Πάλι στο χάος εναποθέτεις το αόριστο των συμβάντων.  Δεν σε αφορά κάτι ιδιαίτερο, όσο το ιδιαίτερο στην ολότητά του. Δεν το ψάχνεις να το αποσυνθέσεις σε μικρά κομματάκια.  Τι να το κάνεις έτσι;  Και ο χρόνος δεν σε σκοτίζει.  Έχεις από καιρό γεράσει μέσα σου, αν και ακόμα, τα μαλλιά σου δεν έχουν ασπρίσει, ούτε οι ρυτίδες έχουν κυριαρχήσει στο χάρτη του προσώπου σου.  Όλα συντελούνται σε μια παύση που εσύ διευθύνεις σαν μαέστρος και ο καπνός από το πούρο να σχηματίζει ανθρωπάκια και διάφορα σχήματα που φαίνονται σαν παιχνίδια κοντά σου.  Καλή συντροφιά ο καπνός από ένα απολαυστικό και γευστικό πούρο!.  Το βλέμμα σου υγραίνεται, αλλά δεν κυλούν δάκρυα να σβήσουν τη φωτιά στην καρδιά σου και η σκέψη σου πυρακτώνεται όταν όλα έρχονται και επανέρχονται σαν μια μονότονη μελωδία.  Καμιά φορά ούτε η μουσική δεν σε ανακουφίζει, αλλά όταν γίνει, τίποτα και κανένας δεν μπορεί να σου στερήσει την ανεκτίμητη στιγμή μια φευγαλέας λύτρωσης.

Προσπαθώ να σε διαβάσω σαν ένα βιβλίο, μια ιστορία που χάνεται σαν όλες τις ανθρώπινες που δεν έχουν ηρωισμούς στον ωκεανό της ανυπαρξίας.  Ίσως, αυτό να με κρατά δέσμια σε σένα.  Η ιστορία σου πρέπει να διαβαστεί, ενώ δεν γράφεται με λέξεις.  Έγινα μια αφηγήτρια, χωρίς να μπορώ να προσθέσω, ούτε μια ανάλυση, μια εξήγηση για την πλοκή σου.  Και ποιος μπορεί να το κάνει για τον καθένα μας άλλωστε;  Ποιος έχει το δικαίωμα να το κάνει;

Κλείνω το φως και μένει αυτό από το χλωμό φεγγάρι μας.  Έρχομαι και κάθομαι πάνω στα πόδια σου, αντικριστά, έτσι προκλητικά με τη φούστα σηκωμένη.  Θέλω να σπάσω τη σιωπή στα μάτια σου.  Θέλω να σβήσω τη φωτιά σου και να σε κάνω δικό μου, μόνο για απόψε που η νύχτα δεν θα τελειώσει και η μουσική κλείνει με τους Depeche Mode Surrender, τη δική μου μουσική στα χείλια σου.

Αύριο μπορεί.... να ανήκουμε αλλού, σε παράλληλες άχρονες ιστορίες.  Σ΄ αυτήν την παύση όμως, θα ανήκουμε ο ένας στον άλλον.

Και η αφήγηση γίνεται ένα τοπίο κοντά στο άγγιγμα του δειλινού μας και η γλυκιά σιωπή στα μελαγχολικά σου μάτια,  για μένα, να είναι η πιο αληθινά τρυφερή σου λέξη.

[Άτιτλο όπως όλες οι ανθρώπινες ιστορίες]

https://www.youtube.com/watch?v=j7EsBK4Mr80

Γιατί
όταν ακουμπάς το σκοτάδι μου
να ξέρεις ότι οι λέξεις δεν θα σε λυτρώσουν.
Ποιος σου είπε ότι έχεις το δικαίωμα να με διηγηθείς;

Στέκομαι σαν στάχυ σε γυμνό λιβάδι από ρίζες.
Ταΐζω άγριους ανέμους, σκορπιούνται τα σπόρια μου,
σε ταΐζω.

Γιατί 
όταν έρθω στο δικό σου σκοτάδι
δεν θα σε ρωτήσω ποτέ, δεν θέλω να σε διηγηθώ 
σαν μια ιστορία, σαν περιπέτεια νικηφόρα
θέλω να χαθώ ολόκληρη μέσα σου
και ας έχει αδιέξοδο η άβυσσος του νου.

Έχω συναντήσει λογιών λογιών ανθρώπων στη ζωή μου. Πολυτέλεια [τα ταξίδια] στους ανθρώπους. Σ΄ αυτό διαθέτω έναν πλούτο. Άνθρωποι που ήρθαν γιατί ήθελαν ένα μέρος του εαυτού μου, τη φιλία μου, την έγνοια μου για εκείνους. Έτσι, το ίδιο και εγώ δεν το αρνούμαι, αλλά, επειδή είμαι μια φύση πιο εσωστρεφής το πλησίασμα των άλλων πολλαπλασιάζονταν πιο γρήγορα.
Τα συναπαντήματα δεν είναι ποτέ τυχαία, έλεγε μια γιαγιά μιας φίλης μου, όλοι οι άνθρωποι κακοί ή καλοί (αυτό αποδεικνύεται με το χρόνο) έρχονται για την αόρατη συμφωνία [σου] με το Σύμπαν. Και την ρωτούσα περιπαιχτικά " Eχει το Σύμπαν συμφωνία με μένα; και που με ξέρει:"
Τελικά το Σύμπαν [μας] ξέρει καλά, γιατί μπορεί να είμαστε ένα πνεύμα χτισμένο σε μια σύνθεση αίματος και σάρκας και κοκάλων, είμαστε γεμάτοι όμως από τα άστρα του. Είμαστε Ενέργεια. Είμαστε κάτω από το νόμο που χτυπάει την καρδιά του και λέγεται Χ ά ο ς. Απρόβλεπτοι και Προβλέψιμοι άλλα πάντα Θνητοί σε μια Θεϊκότητα του Εγώ μας.
Από όλα αυτά τα ταξίδια στους ανθρώπους λοιπόν έμαθα να μην τα μετανιώνω. Έμαθα! γιατί ακόμα και εκείνοι με τις πιο συμφεροντολογικές και όχι αγνές διαθέσεις τους μου έμαθαν πως να γίνομαι πιο δυνατή. Είναι σπουδαίοι Δάσκαλοι οι Λίγοι σ΄ όποιο ρόλο και αν διαδραμάτισαν στη διαδρομή μου. Η διάρρηξη της εμπιστοσύνης πρέπει να γίνεται για να αναπτύσσονται αντισώματα!! Κάθε μόλυνση από ψυχές και συμπεριφορές που κυοφορούν "το ύπουλο" πρέπει να περνάει από την διαδικασία της ανάπτυξης αντισωμάτων. Ναι έχω μολυνθεί κάποιες φορές, όχι πολλές. Έχω κινδυνέψει κιόλας μέχρι βαθμού απειλής. Και αυτή η λέξη του κινδύνου μ΄ έκανε να πολεμάω καλύτερα στη ζωή για αυτά που πιστεύω και νοιώθω με πάθος. Έπαψα να είμαι αφελώς α θ ώ α. Μεγάλο βήμα στο Σύμπαν αυτό! Νομίζω έχω περπατήσει στη Σελήνη (χαμογελώ).~
Από όλα αυτά -για να κλείσω την τοποθέτησή μου, γιατί οφείλω να μην μακρηγορώ και βαρεθείς άνθρωπε που με διαβάζεις, - από όλα αυτά κατάλαβα και κάτι. Η Αδιαλλαξία είναι μεγάλη Χοάνη που σ' οδηγεί κατευθείαν στον Γκρεμό. Δυστυχώς και όσους σ΄ αγαπούν! Η Συγχώρεση από την άλλη είναι Αρχοντιά αλλά στην Νεωτερικότητα του σήμερα είναι λίγο passe. Σήμερα είναι το P R. (πάμπλικ ρελετσιονς). Σε κρατώ "γνωριμία" αλλά ξέρω τη σαπίλα σου, ευτυχώς φοράω ακριβά αρώματα, αλλά πριν έχω πλυθεί με αγνό μωρουδίστικο σαπούνι, γιατί το πετσί θέλει αθωότητα να το ακουμπά.
Δεν είμαι αθώα. Ένα γεράκι στο πνεύμα και μια τίγρης στο σώμα των ελιγμών μου. Γιατί όποιος δεν μαθαίνει από τη Φύση είναι χάσιμο χρόνου για το Σύμπαν και εγώ το λατρεύω το Σύμπαν.
Αδιαλλαξία λοιπόν. Πολιτικά αυτοκτονική. Υπαρξιακά ηλίθια.

Ωστόσο η Αγάπη είναι πάντα στην Εξιλέωσή μου.