Αφημένη. Ιδρωμένη στον κόπο μου να σκάβω μες στο Άπειρο.
Λαίμαργη να αγαπηθώ λες και το κερί
θα σβήσει.
Άπνοη, έμαθα να ακούω τη σιωπή σου.
Το σκοτάδι κρύβει τις σκιές
Αχ... πόσο φλύαρες γίνονται αυτές κάποιες φορές.
Κρυώνω απόψε. Ξημέρωσε το κενό μου.
Όλα τα στοιχειά περιγελούν το απροσδόκητό μου.
Σκάβω να βρω ή να θάψω το γελοίο
να ταΐσω την αποσύνθεση.
Γύμνωσε η επιφάνεια από στοργή
λουλουδιών, δέντρων που δίνουν
φωλιά στο κελάηδισμα της έναρξης
Γύμνωσε από κοχύλια η θάλασσα
που να κρατήσει πια στα σπλάχνα της μυστικά
και ευχές ερωτευμένων;
Αφημένη. Η προσδοκία θα μείνει χωρίς φάρο.
Άπνοη, έμαθα να ακούω τη σιωπή σου.

Ξημέρωσε, αλλά περιμένω το σκοτάδι μου.
εκεί.
όλα θάβονται για λίγο και οι σκιές
και η σιωπή.


(photo  Tess ©)

Θα με βρεις πάνω στη στέγη
στα παλιά κεραμίδια,
κάπου να ψάχνω την τρέλα μου,
κάπου μια φωλιά χελιδωνιών να βρω/
μιας άλλης εποχής ζωή που το "σ΄ αγαπώ"
έσκιζε τον άνεμο και ερχόσουν.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Τηλεγράφημα και μετά θα ανάψω φωτιά στο καπέλο.

Οι φαντασιώσεις είναι η πόρτα διαφυγής της ζωής. Περνώντας την όμως κάνεις ένα βήμα στο κενό, στο χάος και πέφτεις χωρίς αλεξίπτωτο στο στομάχι της αβύσσου. Όταν γράφω, γράφω για να σου πω μια ιστορία. Αληθινή όσο το κάθε λουλούδι που προσπερνάς φεύγοντας για το "πραγματικό σου". Μιλάω συχνά για το θάνατο, ξέρεις γιατί; Ο θάνατος είναι η υπέρτατη αγάπη που έχεις για να ζήσεις! Τον είδα συχνά, τον μύρισα. Τον σέβομαι και δεν τον φοβάμαι. Όταν έκανα συμφωνία μαζί του να την πάρει μια μέρα που ο ήλιος θα λάμπει και θα είναι κρυστάλλινος, έτσι όπως ήταν η ψυχή της, καθαρή και πανέμορφη, τότε, κατάλαβα τι σημαίνει αγάπη πέρα από τα σύνορα του ¨κόσμου" μας.
Ο κατακερματισμός λοιπόν του ψυχισμού σου και οι φορεμένοι ρόλοι, είναι η απειλή. Σε κρυμμένες γρίλιες, αν δεν εκτεθείς στον άνεμο, δεν είναι ζωή. Δεν είναι ασφάλεια. Δεν είσαι Εσύ. Μια πλαστογραφία ενός εαυτού που δεν σου ανήκει είναι.
Καλά κάνεις και με κρίνεις, αν αυτό σου δίνει δύναμη να σύρεις το κουρασμένο σου κορμί πλυμένο με την αγνότητα ενός παιδικού σαπουνιού. Σε καταλαβαίνω γιατί ξέρω ότι στη μηδαμινότητά μας πρέπει να αφήνω αυτή την ειρωνική πολυτέλεια της "ανωτερότητας".
Πραγματικότητα λοιπόν απλά είναι ο φουσκωμένος λογαριασμός του τηλεφώνου σε κατρακυλισμένες λέξεις. Eίναι η απόδοση του "υπάρχω"
και εγώ .....
[εγώ] με όλο τον εγωισμό της πλεύσης μου..... είμαι το αλεξίπτωτό σου.

 

Απόψε, θα σου μιλήσω για τα μάτια σου.  Όταν με κοιτούν χωρίς να μιλάς.  Η σιωπή ανάμεσα στα χείλια σου εγκλωβίζει τόση αλήθεια.  Συνήθως, όταν δεν σε προσέχω ανασαίνεις τις νωχελικές κινήσεις μου όταν διαβάζω ένα βιβλίο ή όταν ανακατεύω τη σάλτσα όταν μαγειρεύω.  Κατεβάζεις την εφημερίδα κάτω, μέχρι εκεί, που το στόμα σου κρύβεται για να μην αποκαλυφθεί αυτό που έχεις να μου πεις.  Και εγώ έχω να σου πω ή μάλλον όχι, καλύτερα να υπάρχει αυτό το ιερό κενό στη ζωή μας.  Πολλές φορές τα λόγια είναι ανούσια.  Αποστάγματα μιας παράφωνης στιγμής.  Ακόμα και η μουσική περιττή είναι κάποιες φορές, κάποιες όμως. 

Απόψε, θα σου μιλήσω για τα μάτια σου επάνω μου.  Το βλέμμα που πέφτει απαλά και διαβάζει τις ρυτίδες στο πρόσωπό μου, το σώμα μου.  Είναι η πιο ιερή στιγμή ανάμεσά μας αυτό το απόλυτο κενό στην επαφή μας.  Και εγώ λατρεύω να [με] κοιτάς έτσι και να παριστάνω ότι δεν  ξ έ ρ ω.  Αφήνομαι να [με] καταπιείς ολάκερη στην αθώα παύση του χρόνου.  Θέλω όλες σου τις αισθήσεις επάνω μου και εγώ να είμαι η γεύση που σε τρέφει ευτυχία.  Είναι ιερή η παύση του χρόνου στον έρωτα. Μας χαρίζει  αυτό το τίποτα για να γεμίσει τα πάντα μέσα μας και μετά να τρέχουν οι σφυγμοί του τρελά, μέχρι να σπάσουν τα όρια και να χυθούμε πάνω στο χαλί μπροστά στο αναμμένο τζάκι.

Απόψε.

Πώς να σου εξηγήσω αυτό που δεν έχει απάντηση;  Κάποτε, ίσως [με] διηγηθεί ο άνεμος.  Κάποτε, ίσως τα μάτια μου όταν θα σε κοιτούν.  Πώς να σου εξηγήσω αυτό που δεν υπάρχει, παρά μόνο στις φλέβες μου;  Ποιος μπορεί άλλωστε να το κάνει, αν δεν ακουμπήσει στο μάταιο το στόμα του και το φιλήσει;  Ποιος ξέρει το «γιατί» στη ζωή του;  Μόνο το Σύμπαν έχει Μουσική και οι Άνθρωποι .. άκουσέ την.  Πάντα να την ακούς έτσι όπως διηγείται τις ανάσες της ζωής, τις σκέψεις, το νερό που εκβάλλει σε ένα πέλαγος, μετά από το πέρασμά του από έναν δυνατό και πολέμιο καταρράκτη.

Κάποτε, ίσως, δεν ξέρω, [με] διηγηθεί ο άνεμος ή ένα φύλλο που πεθαίνει πεσμένο από τον κορμό του.  Κάποτε, ίσως συναντηθούν οι φλέβες μας, καθώς θα ακουμπούν το μάταιο που ξέρουμε.

[Στον κύκλο του μάταιου]

Ποτέ δεν συμπάθησα τα καρναβάλια και τα μασκαρέματα. Εντάξει, μικρή μου άρεσε να ντύνομαι «κάτι», αλλά ήμουν ακόμα στα πρώτα άχαρα βήματα της ύπαρξής μου.  Είχα ακόμα τα αγγελικά φτερά στην ψυχή μου. Μετά, όταν τα βήματα έγιναν πιο σταθερά, τα έχασα τα φτερά.  Η βαρύτητα με έδεσε γερά στη γη. Οι ευθύνες πιο πολλές, μοιραία κάποιες ασήκωτες. 

Δεν συμπαθώ τα καρναβάλια ή μάλλον δεν μου ταιριάζουν.  Δεν μου ταιριάζει η φυγή σε ρόλους ανύπαρκτους, ούτε η επιθεώρηση.  Αν έβαζα «κάτι» να φορέσω, τότε θα ήταν μια μάσκα πάνω μου για να δω πως θα με κοιτάξεις μέσα στα μάτια μου.  Τι θα διαβάσεις, τι θα νιώσεις.  Χωρίς να βλέπεις ούτε μια γραμμή άλλης έκφρασης στο πρόσωπό μου.  Μάσκα, αυτήν εύκολα την ντύνομαι, όχι γιατί υποκρίνομαι, αλλά γιατί θέλω να με ψάξεις.  Να με διαβάζεις στο βλέμμα. Eκεί,

όλα… λέγονται!

Ανάερα λόγια, ευγενικά, πάντα έχεις να μου πεις και ήδη ξέρω πως αυτή η ευγένεια έχει τη μαγεία να εγκλωβίζει τις πεταλούδες στα χέρια σου και εκεί, να βαλσαμώνονται, καθώς αυτές τα φιλούν με τα ακροδάχτυλα της ζωής τους.  Τις αγγίζεις με θάνατο μέλι και, ενώ σβήνουν από πνοή, κάθονται στα τρυφερά σου χέρια να πεθάνουν.  Μια μέρα λένε ζούνε, ας ζήσουν έτσι ακουμπισμένες κοντά σου.

Τι πιο όμορφο να πεθαίνεις από έρωτα, και όχι από επιλογή της μοίρας, λένε κάποια ποιήματα τσαλακωμένα  που τα βρήκα σ’  έναν περίπατο στη φυλακή μου.  Άγνωστος ο ποιητής, αλλά είμαι σίγουρη, ότι ήταν γεμάτο το κορμί του από πανέμορφους θανάτους.

(φωτογραφία  Kansuke Yamamoto)

Θα σε ονειρεύομαι κάτω από μια λάμπα με ισχνό φως στην ομίχλη μια νύχτας....

να έρχεσαι για εκείνο το φιλί το ματωμένο.

Λαγνεία

Κοίτα το σώμα μου το γυμνό,
έτσι απλωμένο χύμα στη λαγνεία.
Κοίτα σου λέω!
νομίζεις ότι είναι δικό σου;
μπορεί!
αλλά κοιμάμαι φίλε
το ναρκωτικό μου είναι ο πόθος
αυτός που σου γεννώ,
αλλά και η φυλακή μου.
Είμαι πίσω από σίδερα ζωής,
αλλά ελεύθερη και δυνατή
να λιώσω τις στιγμές μου
στο βλέμμα σου που διψά
να με ακουμπήσει.