Καμιά φορά πρέπει να φεύγεις από εκεί που δεν προορίζεσαι να φτάσεις.

Πυρωμένες λέξεις να στάζουν τα ακροδάχτυλα και

τι μένει..... να είσαι ακόμη μια χαμένη ανάσα σε τόσο συνωστισμό;

Ω! έρωτα αναπάντεχα ψυχορραγείς

σώπασε, οι τελείες δεν έχουν κρότο.

Η σιωπή πρέπει να είναι ταπεινή ένσταση σε τόσο θόρυβο...

αχ, πόσο γλυκός θάνατος το φιλί σου

και το χαμόγελο να ακροβατεί ανάμεσά μας.

Πες μου, το δηλητήριο του σκορπιού

πόσο λυτρώνει τη μοναξιά;

και οι φλέβες στις παλάμες σου,

πόση από τη μοίρα μου κρατάει;

έχω χρόνο να αποχαιρετίσω το δειλινό μας;

Φώτα πολλά, τυφλώνουν τον προορισμό

αργεί το ξημέρωμα, αργεί και το τέλος.

τι αγωνία να κρέμεσαι στο λεπτοδείκτη του αναπάντεχου.....