Σήμερα ξαναπέτυχα πάλι στο τρένο την κοπέλα με τα μάτια ουρανό. Μπήκε μια στάση πριν τον ωραίο αρρενωπό και γοητευτικότατο νεαρό που έχει κεραυνοβοληθεί μαζί της. 
Τον είδα λαχανιασμένο να τρέχει να προλάβει το συρμό μας και δε το βαγόνι μας. Την κοιτούσε τόσο διακριτικά, έτσι ώστε το βλέμμα του να έχει συνέπεια και σοβαρότητα σε σχέση με το δημόσιο χώρο, αλλά προφανώς και να μην τη φέρει σε δυσφορία. Όμως ήταν το βλέμμα του άντρα αετού που χτίζει δυνατή φωλιά στην καρδιά του. Την έντυνε με αύρα θαλπωρής και στοργής. Το όμορφο της ιστορίας είναι ότι το κορίτσι με τα μάτια ουρανό και με μια ατελή φιγούρα στην τελειότητα της μαγευτικής της εικόνας γύρισε και ακούμπησε παρατεταμένα το ίδιο βλέμμα πάνω του. Ένα κοίταγμα φευγαλέο δευτερολέπτων που όμως να είναι δυνατών παλμών και που δείχνει ότι και εκείνη είναι ένας άνθρωπος εξίσου σοβαρός και μετρημένος στις αυθόρμητες εκδηλώσεις του. Χάρηκα τόσο πολύ με αυτήν την κεραυνώδη διάσπαση του γκρίζου μου. Τους ερωτεύτηκα και τους δυό έτσι να πολεμούν το άγνωστό τους.......