Σεντόνια απλώθηκαν οι μονόλογοι.

σκεπάστηκε η γύμνια μου.

Ω! πόσο ήθελα να αφηγηθώ τη φυγή....

Καταρράκτης τα λόγια να χύνονται από τα μάτια μου.

σε έναν χαμένο παράδεισο γεμάτο σταλαχτίτη.

Υπόγεια τα ποτάμια της Αβύσσου

Ταξίδι μου,

πόσο μεγάλο κάνει τον πόνο η αγάπη!

Πόσο σαν βρέφος αγέννητο κυλά απεγνωσμένα

να μην μείνει στη μήτρα μου.

Μα μ’  αυτά τα λόγια ηττημένη η μέρα

που μετρώ φίλους και εχθρούς και μένα.

Συνθλίβεται η μοναξιά, συνθλίβεται το απρόσμενο

Ω! δεν με ξέρεις καθόλου σου ομολογώ.

Σεντόνια απλώθηκαν οι μονόλογοι

και μ’ αυτά τα λόγια στο λευκό χαρτί απλώνω την ψυχή μου,

σαν μικρό δειλό παιδί, χαμένο σε ένα άγνωστο παραμύθι

Αποκοιμιέμαι.

[Η Αφήγηση]