Νυχτώνουν κρύες μέρες μέσα μου, γύρω μου, στα μάτια του.
και η ησυχία των δέντρων, μένει να δέσει το άκυρο τοπίο της ζωής μου.
Νυχτώνουν και στα ακροδάχτυλά μου τα χαμόγελά του,
τα όνειρα κουρνιάζουν στην αγκαλιά μου.
Πέφτουν σαν χάντρες ενός σπασμένου κολιέ τα λεπτά του Χρόνου.
Σκύβω με λαχτάρα να τις μαζέψω πριν χαθούν οι νοσταλγίες.
Μυρίζουν πούδρα και βανίλια ....μου φαίνεται
και αυτό το άρωμα απελευθερώθηκε όταν αποκόπηκαν από το λαιμό μου και σκορπίστηκαν γύρω μου.
Νυχτώνουν και οι απ' αλήθειες στα μαλλιά μου, αυτά τα "σαν μικρά σπασίματα της πραγματικότητάς μου"
και εκείνος σαν ουράνιο τόξο μετά απο την καταιγίδα.
μα τι ηρεμία προκαλεί παραδεισένια.
Σχεδόν όλα νυχτώνουν ξανά και τα φεγγάρια μένουν εκεί πάντα,
στο στόμα του Χάους.

Ζήτησα δώρο ένα ουράνιο τόξο, απόψε και σε κάθε απόψε,
να ξαπλώνουν οι σκέψεις μου σε αυτές τις νύχτες που καίνε
τα δάκρυα των δέντρων.