Να έχεις μιλήσει με μια χούφτα ανθρώπους γιατί έχεις παλάμη εξουσίας.  Να έχεις πιει

κιλά ρετσίνας σε καρνάγια ξεχασμένα, με κάτι κουφάρια πλοίων να στέκονται στην αγκαλιά πυρωμένων φεγγαριών και δακρύων.  Να έχεις ακουμπήσει την ανάσα σου πάνω σε τόσα στήθη φουσκωμένα, γεμάτα ηδονή να σε ταΐσουν και ρόγες σαν κεράσια στο στόμα σου, να σου θυμίζουν καλοκαίρια γυμνά από ό,τι περιττό πνίγει το σώμα. Να στέκεσαι στο σκοτάδι που σιωπά ενοχή και μυστικά.  Να περπατάς κάτω από έναν ήλιο μονάχο και καταραμένο από αγάπη…..

Και να μην μπορείς να φωνάξεις το όνομά της, λες και η κατάρα ξαναγυρίσει στη ζωή σου.  Σαν τον ήλιο να λάμπεις δόξα, αλλά εκεί, μοιραία να στέκεσαι, χωρίς πόδια να τρέξεις κοντά της, χωρίς πνοή να πνίγεσαι από τις λέξεις που στέκονται στο λαρύγγι, χωρίς χείλη να την φιλήσεις που ματώνουν από τον άνεμο το στεγνό από δάκρυα χαράς και λύπης. Το κλάμα ενός μωρού να σκίζει το στέρνο σου και χιλιάδες σταγόνες να κυλούν από τους μεσημβρινούς των καρπών σου.  Έτσι, να στέκεσαι στον ουρανό σου, ενώ, τα πουλιά να φεύγουν για το Νότο της. Η αυλαία κλείνει όταν το έργο σβήνει σε μια υπόσχεση ή σε μια τραγωδία και ο προβολέας αργοσβήνει στο κλείσιμο της παράστασης που δεν ήταν ψέμα, αλλά μια διήγηση ή μια προφητεία.