Θα σου πω κάτι.

Προσωπικά δεν πιστεύω ότι κάποιοι άνθρωποι αλλάζουν.  Ζυμώνονται και αποκτούν περισσότερους κάλους.  Μόνο το λέπι του ψαριού δεν έχουν επάνω τους, κατά τα άλλα μια χαρά κολυμπούν στους βάλτους τους. 

Νομίζεις ότι πνίγονται. Τους ακούς να φωνάζουν έλεος, αλλά εσένα θέλουν να τραβήξουν στην κοιλιά του θηρίου που ζουν.  Τρέφονται σαν παράσιτα από ό,τι αυτό καταβροχθίσει.

Προσωπικά, δεν τους πιστεύω όταν αλαλάζουν  Λ ύ τ ρ ω σ η.  Ιδίως, όταν κοσμούνται αρώματα φτηνής σάρκας.  Πλένονται βεβαίως σαν παστρικιές για τον επόμενο πελάτη τους.  Έχει πελατεία μεγάλη η υπόσχεση και η ελπίδα τους. Έστω, και αν κάθονται ξεχαρβαλωμένες  κούκλες στη βιτρίνα που περνάς να ψωνίσεις μέλλον.

Θα σου πω και κάτι ακόμα.

Τη βία, που μισούν, την έχουν μέσα τους.  Τα μάτια τους είναι γεμάτα γλυκές στάλες, λες και είναι από ζαχαροπλάστη καμωμένα.  Κάποια ψευδοφάρμακα την ίδια γεύση έχουν.  Σε κάνουν να ευφραίνεσαι από νίκη για λίγο.  Δεν διαρκούν για πολύ, ούτε σκοτώνουν το μικρόβιο.

Προσωπικά, δεν ξέρω να υπάρχει κάτι αληθινά αγνό εκεί έξω, εκτός από τον τελευταίο κύκνο που είδα να πνίγεται στην απελπισία, έτσι, όπως ήταν δεμένος στα πόδια του βάλτου.  Νομίζω έγινε παραμύθι πια, μια ιστορία λυπημένη που αγαπούν τα πιτσιρίκια.  Τον άκουσα ικετικά να παρακαλά να ακούσουμε  το τελευταίο του τραγούδι, αλλά η φωνή του απόκοσμη, αντίθετα με το πόσο πανέμορφο πλάσμα ήταν.   Ικέτευε εκείνος να λυτρωθεί, αλλά ποιος να μπει στην κοιλιά του κήτους να τον σώσει;  Δεν ξέρω τελικά….  Ένας κόσμος-πλήθος να τον κοιτά να αφήνεται στη μοίρα της θυσίας. Ναι θυσία ήταν.  Μεγάλο ξεβόλεμα ο ηρωισμός στην καρδιά και μα την αλήθεια όλοι τον βάλτο κοιτούν με εκστασιασμό.  Εκεί, είναι και αυτοί που καμώνονται το πνίξιμο τους.

Θα σου πω και κάτι τελευταίο

Μην πας στο βάλτο, στη θάλασσα πήγαινε.  Θα σε περιμένει το ταξίδι σου.  Άπλωσε τις ευχές σου στο χάδι της και απλά φύγε.

Φύγε μακριά από τον βάλτο, το πλήθος, και μη δεις να πεθαίνει ο κύκνος.

Ο θάνατός του είναι τραγούδι…. Άκουσέ τον και φύγε.

Για σένα πεθαίνει!