Η Χιονάτη δεν ήταν ένα απλό παραμύθι. Ήταν μια ιστορία αληθινή,
με το καλύτερο personal management ever. Οι επτά νάνοι δεν ήταν κοντοί. Ήταν όλοι σε μέγεθος πιο πάνω από τους ανθρώπους γιατί έκαναν πολλά, πολλά κατορθώματα και η Χιονάτη ήταν ο ηγέτης τους. Την θαυμάζω τη Χιονάτη, όχι γιατί έσπασε το μαγικό καθρέφτη και εξόντωσε την κακιά ζηλόφθονη βασίλισσα μητριά της, αλλά, γιατί έσπασε το καλούπι του αθώου κοριτσιού και μπήκε στο μαγεμένο δάσος να χαθεί από τις νόρμες. 
Εκεί, βρήκε ότι το παραμύθι γίνεται για να το αντέξουν οι άλλοι, oi απλοί απλοϊκοί θνητοί, αλλά εκείνη ήταν ......απλά "εκείνη". Μια ενοχική αθωότητα!. Τι αντίφαση ε; 
Οι 7 νάνοι την βρήκαν για να τους βάλει σε μια σειρά, γιατί το αθώο πρόσωπό της καθρέφτιζε φως και αλήθειες. Αυτή ήταν η δύναμή της, αλλά και η κατάρα της.
Δεν ήταν παραμύθι η Χιονάτη, ήταν μια αλήθεια που θα εξελισσόταν χρόνια μετά σε μια άλλη κοινωνία, σ΄ ένα άλλο σύμπαν. Ήταν pioneer η Χιονάτη και ο Πρίγκιπας; Χαμογελώ. Ήταν απλά ένας ωραίος που μπήκε για να κάνει κάτι πολύ χειρότερο από το να της δώσει να φάει το δηλητηριασμένο κόκκινο μήλο. Τη φίλησε για να της κλέψει τη καρδιά της που κοιμόταν στο θάνατο. Τη φίλησε να σκλαβώσει το φως και την αλήθεια της, να την πάρει από τον αιώνιο ύπνο και να την κάνει δική του. 
Δική του.