Δεν έχω πολλά να σου πω πια….

Ανοίγω σελίδες για να τις γεμίσω μια τραγωδία λέξεων

που οδηγούνται στο γκρεμό.

Κάθε μέρα ένα ταξίδι

να σε βρω…

για να σε πυρπολήσω και να σε βυθίσω.

Μανιασμένα τα κύματα στη σκέψη...

Σε μια θάλασσα που είναι κόκκινη

από αίμα. Το δικό μου!

Και διψά ο Ποσειδώνας και διψούν

οι γοργόνες και τα πλάσματα του βυθού

από τις ψυχές μας.

Και αν αυτές οι σελίδες στέκονται σφυρηλατημένες

από ατσάλι του πολέμου

είναι γιατί διψά η ψυχή για εκδίκηση.

Κάποτε, σε χάιδευα ανάσες και χάδια

αφημένα δάχτυλα να γραπώνονται

από τον πόνο της ηδονής πάνω σου.

«Γράπωσε αγάπη μου», έλεγες, την αρχή μας.

«Γράπωσε δυνατά να μη φύγω από πάνω σου,

να μην φύγει κανένα ξημέρωμα από κοντά μας».

Ανοίγω σελίδες για να τις γεμίσω μια τραγωδία λέξεων

που οδηγούνται στο γκρεμό.

Κάθε μέρα ένα ταξίδι να σε βρω

για να πυρπολήσω το ψέμα σου που

πάνω σ΄ αυτό το λουστραρισμένο σκαρί του

με ταξίδευες.

Διψά ο Ποσειδώνας, διψούν οι γοργόνες

και τα πλάσματα του βυθού

από τις ψυχές μας….

Θα σε συναντήσω λοιπόν

«στο  βυθό»

που έλεγε ο ποιητής εκείνος….

εκεί, που παραλύουν οι προδοσίες

και η άβυσσος να καταβροχθίσει

ό,τι σάπιο γεμίζει την αυτάρεσκη

μορφή σου.

Να φτάσει η ματιά του γερακιού

στο βάθος του ουρανού

και η θάλασσα πάντα κόκκινη

να διψά το ναυάγιο…..

και αυτό το ποίημα να τελειώνει

απότομα όπως ένας απροσδόκητος θάνατος.