~Ξέρω ότι όταν φοβάσαι δεν μπορείς να ψελλίσεις μια λέξη καν. Παγώνουν στα χείλια σου οι λέξεις και όταν κατέβουν από τις φλέβες σου, μάλλον για να δραπετεύσουν, αγκυλώνονται στις ρίζες των δαχτύλων σου που χτυπούν μηδενικά το πληκτρολόγιο. Κάποιο πληκτρολόγιο τέλος πάντων.
Έτσι, μπαίνεις στον κόσμο των κειμένων  άλλων ανθρώπων και γίνεσαι ένα με το πνεύμα τους, γιατί αυτοί τολμούν να σπάσουν τις πέτρες "φράκτες"  που καθηλώνουν τις πνοές τους.  Ρουφάς τα πάντα σχεδόν βουλιμικά, σαν να μη σου φτάνουν οι σκέψεις και μετά ανακατεύεις τα υλικά με μαεστρία ως Chef που είσαι.  Φτιάχνεις συνταγές και μέσα στη φωτιά  ψήνεις γεύσεις γνωστές αλλά πρωτόγνωρες για άλλους.  Δεν ξέρουν ότι διορθώνεις και διορθώνεσαι κάθε φορά.  Μάγειρας απαντάς…. απλά! Μετά, μετράς το χάος που δημιουργείς και δεν σου βγαίνει κανένας υπολογισμός αλγορίθμων…
Γιατί απλά το Χάος διαστέλλεται στο Άπειρο και έτσι που να προλάβεις να ψήσεις εκεί πάνω;  Πόσο μάλλον να απλώσεις ένα παίγνιο πιθανοτήτων, αφού όλα οδεύουν στο μηδενισμό τους.  Σωστά;
Αλλά… έλα που αυτές οι συνταγές σου λυτρώνουν τον ουρανίσκο του έρωτα, του όποιου και προς όποια…. έχει σημασία;  Όχι.  Ένας μάγειρας απλά μεθάει τις αισθήσεις και τον ερωτεύονται για αυτό….. δεν τους ενδιαφέρει το πώς φτιάχτηκε, παρά δοκιμάζουν με τα ακροδάχτυλα του νου τους το καλο- σερβιρισμένο menu και το αποτέλεσμα που αφήνει στις φαντασιακές αισθήσεις τους.  Και από αποτελέσματα ξεπερνάς ακόμα και το Χάος.
~Ξέρω ότι όταν θυμώνεις ζαρώνουν και πάλλονται οι ρυτίδες γύρω από το χάρτη του προσώπου σου και ξέρω ότι, όταν με μισείς, όπως και όταν με λατρεύεις, είσαι έτοιμος να δακρύσεις.
~~~~~~~~
~Ξέρω όσα δεν μπορείς να φτερουγίσεις σ΄ αυτές τις φοβέρες κουβέντες που μένουν ανομολόγητες και φυλακισμένες στο στόμα σου και καταπνίγεις τις πνοές σου λες και προτιμάς να τις πνίξεις παρά να τις σώσεις. Και … μετά από ένα μεθύσι, κουρασμένος-κουράζει το μαγείρεμα της ζωής το ξέρω- σου έρχεται να γράψεις παρακαλητά  ~ΤέΛος~ και αυτό, σαν να παραπατάει από το σκοτάδι σου, πέφτει σε κοιμισμένα σύννεφα.  Γεμίζεις μίσος την κοιλιά τους και αυτά έτοιμα σπέρνουν αστραπές που χτυπούν τη γη σου.

~~~~~~~~
Οπότε αν αθροίσουμε τις λέξεις –ασύντακτες φυσικά-  Έρως, Αρχή, Τέλος, ο άγνωστος Χ θα ισοδυναμεί με το Χάος στο ΄[Ά]πειρο;
Αυτά έχω να σου παραπονεθώ και ας μην [παγώνει] ο χρόνος στο μάταιο μας.

[Η εξίσωση μιας συνταγής υπό έρωτα]