Πρέπει να ζήσω.

Να σκέφτομαι κάθε ξημέρωμα που γεννιέται στη ζωή μου
και να το ταΐζω παλμούς από την καρδιά  μου.
Είναι τόσο εύθραυστο το ξημέρωμα κάθε φορά
και βυζαίνει με τόση λαιμαργία και λαχτάρα
στιγμές μου, που με πονάει.
Πρέπει να το ακουμπάω
με όση στοργή κυλάει
στις φλέβες μου και οι παλάμες μου
να γεμίζουν δροσιά από τη νιότη του.

Πρέπει να συνεχίσω.
Να γκρεμίζω τους εφιάλτες
που πολεμούν τη γαλήνη μου τη νύχτα
και να σκάψω λάκκους να θαφτούν όλοι.
Πρέπει να συνεχίσω να σ΄αγαπάω
ακόμα και αν σκιά έγινες μέσα μου,
να σου φέρνω αυτό το μωρό που γεννιέται για την πλάση.
Να βλέπεις, να αγγίξεις, να οσφραίνεσαι, να νοιώσεις.....
το απαλό του άγγιγμα, έτσι όπως ανασαίνει για
να κρατηθεί από τις ηλιαχτίδες,
καθώς βγαίνει από τη σκοτεινή μήτρα της ζωής.

Πρέπει να ζήσω.

[Στ. Θ]