Και συζητούσε η νύχτα με το φεγγάρι.
Και έδεναν λέξεις και έλυναν φθόγγους.
Και για την αγκαλιά τη στοργική
Της μάνας
Την αδερφική
Της φιλίας χρόνων
Του έρωτα
Αχ του έρωτα.
Και συζητούσε η νύχτα με το φεγγάρι
Και έλυναν τα τσιριχτά συ'μφωνα
Χωρίς την απαλή νότα των φωνηέντων.
Και το άγγιγμα του θηρευτή
Που αναζητά το θύμα του,
αίμα να γευτεί
Και άκουγε η πέτρα που κρύωνε
Στο χώμα
Σταγόνες να πέφτουν υγρασίας
Σαν λεπτά δάκρυα από τη νύχτα.
Και να μυρίζει νυχτολούλουδο
Και να κοιμάται σαν βρέφος
Η γη.

Και εσύ και εγώ κοντά
Σαν μια ψυχή
Χωρίς να υπάρχει το
Αιώνιο άπειρο
Ανάμεσά μας.

Στ. Θ

Η λύπη δεν είναι κάτι σαν κατάρα.
Ούτε ασθένεια.
Δεν υπάρχουν εύκολα χαμόγελα στη ζωή.  Ούτε κατά παραγγελία  χαρμόσυνες ζωές.
Οι σοβαροί άνθρωποι είναι με επίγνωση για το βάρος των ευθυνών τους και το βάρος των ευθυνών των συνανθρώπων τους,
παρόλο αυτά, θα χαμογελάσουν στην τέλεια στιγμή ενός χαμόγελου ενός παιδιού ή στο γαργαλητό από τα πατουσάκια μιας πεταλούδας που θα χωθεί στη ρωγμή της φθοράς τους.

Δεν μπορώ να μιλήσω για όλους γιατί έχω μόνο ένα σκάφος φτιαγμένο από ιστούς, αίμα και κύτταρα.
Σε αυτό το μικρό σκάφος, υγιές ακόμα ευτυχώς,  αν και έχει περάσει σκληρά μονοπάτια, μπορώ να ταξιδεύω.
Ο νους μου λοιπόν, αδύναμος αλλά τρυφερός σαν μωρού που γεννήθηκε στα πέταλα ενός ανθού, ζει μόνο σε ένα πεπερασμένο Σύμπαν που βασανίζεται να επιβιώσει από θύελλες ερωτηματικών και συμπερασμάτων τραγικών.
Η δε ψυχή μου, φωλιασμένη σε ένα μικρό όργανο που είναι ο πυρήνας μου, διψάει για το ταξίδι της ζωής. Της ζωής ναι, όχι του θανάτου.
Δεν γνωρίζω πολλά. Δεν είμαι έξυπνη ή πετυχημένη σε μια απίστευτη καπατσοσύνη, μια τεχνική που δεν την κατέχω για να πω την αλήθεια.
Μπορώ και να εξαπατηθώ σε λόγια ανθρώπων που με αγγίζουν.
Λοιπόν, μέσα σε αυτό το μικρό σκάφος που ζω, ενα έχω καλά καταλάβει.
Ζω για το μοιραίο που θα νικήσω. Για το απόλυτο τυχαίο που τείνει να επεκτείνεται στο άπειρο, ενώ εγώ συμπιέζομαι σε μια λύτρωση.

[Άντε βρες άκρη ]

Στη σιωπή του Αδάμ

Στο απόσκιο  λαβύρινθο του νου,
σε συναντώ χωρίς φόβο.
Ακόμα και με φοβερή ταραχή,
ζυγώνω τα λιβάδια του ουρανού σου.
Γιατί,  στη σιωπή του Αδάμ, το κρίμα το πληρώνει, όποια καρδιά ήταν πολύ παράτολμη στη Γη,
όπου ξαναγεννήθηκε γυναίκα. περήφανη, ταπεινωμένη και δυνατή.

[Στη σιωπή του Αδάμ]

Στ. Θ

Πιστεύω στους καθρέφτες
Λένε μια ιστορία πάνω μου.
Ω! Χωρίς λέξεις αφηγήσεις.
Ίσως μόνο φως.
Αντανακλασεις ονείρων
Όπου το φως παιχνιδιζει
με αναιδεια στο πρόσωπο μου.
Μα οχι, άδικα  συλλαβές ορθώνονται
στο μέτωπο, στα χείλια μου
και στα ματια μου αχυρενια δάχτυλα
σκεπαζουν τις μνήμες.
Πιστευω στους καθρέφτες
ξέρουν να λένε σωστά τη ζωή μου.
Αχ ξέρουν να μιλούν πολύ για
πόθους και  ανάσες που γραπωθηκαν
σαν παλιές πληγές στη σάρκα.
Σαν εκείνα τα δυνατά γέλια
που άφηναν τη γευση γλυκού κρασιού
στα χείλια τη μεθυσμένη απο ζωντάνια νιότη μου.