Είδα μια θάλασσα και ένα δελφίνι
και η βροχή χρυσή να πέφτει σαν τα άστρα να θέλουν να γίνουν γη δική μας.
Ειδα ένα δέντρο να ζει με ρίζες στα σπλάχνα ενός βράχου,
γεμάτο φωλιές ξεχασμένες από περασμένες αγάπες .
Είδα έναν κεραυνό και ένα γεράκι να φωλιάζουν και αυτά σε αυτό.
Τόση δύναμη σε τόση ηρεμία .
Τόση αρμονία σε τέτοια αγωνία να ζήσουν όλα μέσα μας .
Νερό και χώμα στη γη μας.

Αρμονία

Ένα κορίτσι λέει στο τρυγόνι

"Σε αγαπώ γιατί είσαι η ψυχή μου".  

Και εκεί, φώλιασε το Απέραντο.



[Η φωλιά]

Συνάντησα πολλούς ανθρώπους
που στα μάτια τους έτρεχαν χιλιόμετρα μοναξιάς
Και καθώς έπεφτε, κάθε φορά,
μια νότα νύχτας,
εκείνοι γίνονταν σκιές.
Λησμονιές

Εύκολα ματαιώνεται η προσδοκία
σε μια τέτοια μελωδία.
Εύκολα γίνεσαι μαζί τους
πέτρα, άμμος, κύμα,
Ένα κουκούλι ενοχής
Ένα μυστικό, μια συνωμοσία.
Μια τέτοια νύχτα...

Μια τέτοια νύχτα, όλα
είναι πλέον αλήθεια


[το κουκούλι της νύχτας] 

Ζωντας σε πολεις σκιες,
εκει που πεφτει ο δακρυσμενος λογος ενος αγνωστου Θεου.
Γιατι ειμαστε εμείς Σκιες που ανταμωνουμε κορμια
αλλα οχι αγαπες.
Και η αληθεια παντα να στεκει μακρια  μας.
Ενα τελειο πλασμα η μοιρα μας.

 [Κούραση]

Χλωμό το  αίμα μου,
δύσκολα να αναπνεύσει
στην ανάπαυλα μιας μόνο στιγμής
χωρίς το άρωμα, χωρίς τη φρεσκάδα
ενός φιλιού αιώνιου.

Σέρνεται η κούραση μέσα μου,
με σκέψεις που δεν θέλουν να βγουν.
Κύτταρα χρόνων, μιλούν στην ψυχή μου
ψιθυρίζουν σαν  να ‘ναι ιερό μυστικό….
                                       
                                         Συνέχισε!!


©Σταματίνα Θεοδοσίου

[Αγάπη στο Χάος]

Και όταν τελειώσει το καλοκαίρι, έρχεται ενα άλλο και μετά πολλά άλλα καλοκαίρια.
Και έτσι, οι στιγμές μας γεμάτο πάθος, χαρά, έρωτα, λύπη νοσταλγία και στη σιωπή του δειλινού,
γίνονται βότσαλα.
Πολύχρωμα βότσαλα που λαμπιριζουν στο φως του ήλιου μας και στα ασημένια αγγίγματα του φεγγαριου μας

Και έτσι η ζωή μας γίνεται μια σταγόνα στο απέραντο ωκεανό του Σύμπαντος.
Μια τεράστια αγάπη στο Χάος.



©Στ. Θ. 2017

Έχω τόσα να σου πω
Αλλά η φωνή ξεψυχά.
Χάνεται η δύναμη της στο λαρύγγι
Κόμπος οι λέξεις για να σου πω
Ότι αγάπη μου και μίσος μου
Δεν είναι παρά η ζωή μου

Κάποτε ενα αγόρι με κοιτούσε
σαν  πυρωμένο φεγγάρι
Να φεύγω μακριά του
Ούτε εκείνο μπορούσε να
μου πεί
"Αγάπη μου και μίσος μου
δεν ειναι παρά η ζωή μου".

Αγάπη μου και μίσος μου
Η ζωή μου.

©Στ. Θ. 2017

Νύχτα που έρχεσαι σαν πεταλούδα μαύρη και τα είδωλά μου ακουμπάς
μέσα στο σκοτάδι
Σπας τις σιωπές που κουρνιάζουν τα μυστικά μου...
Ω μαγικό μου πλάσμα,
Απόψε
θα γίνω η ψυχή σου.

Νύχτες...νύχτες .... νύχτες
τις μετρώ ακόμα και με ήλιο σκληρό
Νύχτες που μένουν σε σιωπή
νύχτες με καλό scotch και πάγο
έτσι, να γλυκάνει το σπίρτο της γεύσης του.
Νύχτες με σένα.
Νύχτες χωρίς εσένα, αλλά δίπλα μου
χωμένος στη σκιά στον τοίχο
χορεύεις τα μπλουζ; δεν σε ρώτησα ποτέ.
Νύχτες με Φεγγάρι, νύχτες με μουσική
απο ένα μπαράκι μικρό
γεμάτο κορμιά στριμωγμένα.
Νύχτες που βάδισα ξυπόλητη
στο φιλί σου.
Νύχτες με τσαλακωμένα σεντόνια
με σκισμένα γράμματα.
Νύχτες χωρίς έλεος
....μοναξιάς που φέρνει η πολυκοσμία,
ο συνωστισμός γνωριμιών
άκυρων, άκαιρων, άγευστων.

Νύχτες.....

Πτώση

Ένας συγκλονιστικός έρωτας δεν μπορεί να γίνει ποτέ φιλία.
Νομοτελειακά γίνεται ο Γκρεμός σου.

Πτώση!~

Και αν.....

Είτε με ήλιο, είτε με σελήνη

Είτε με φίλο, είτε με εχθρό

πορεύομαι

σε δρόμους γεμάτο κόσμους

μοναχικούς, πολύβοους, σκονισμένους

νοσταλγικούς ή μελλοντικούς

και με ό,τι αποσκευή....

άδεια ή γεμάτη φλυαρία και αφηγήσεις,

με όποιο κουράγιο ή σπάσιμο της αντοχής

με έρωτα ή πένθος,

....ίσως και με ένα φιλί ενός παιδιού

Αυτοί οι δρόμοι, με οδηγούν στο ίδιον προορισμό,

στη φωλιά της καρδιά μου, σαν πεπρωμένο.

Δυαδικότητα και Υπόσταση.

Διαίρεση
Πρόσθεση
Αφαίρεση

Ποιο πρόσωπο έχει η Ψυχή;

Αγαπώ το μισοσκόταδο/
να αντανακλάται πάνω μου, έτσι που να φαίνεται η ένταση στο φωτισμό χωρίς δόξα/
λίγο πριν κοιμηθεί η ανάσα του στο σώμα μου/
έχει μια συνεσταλμένη ύπαρξη και μυστήριο/
Ναι, μυστήριο, γιατί το απογύμνωνα είναι χωρίς ουσία..../
ποτέ δεν είχε ουσία για μένα η δόξα του!/
Έχει όμως, μια δειλή εξομολόγηση η αγάπη του.

 [Μισοσκόταδο]

Νύχτες  νωθρες, νύχτες κουρασμένες...
Διψώ. Το στόμα μου στεγνώνει, αφυδατωμένες λέξεις γράφω.
Και όμως ολο βρέχει πίσω απο τις κόγχες των ματιών μου
Ακούω μια μουσική ...μια ροκ μπαλάντα
Μυρίζει γιασεμί παντού
Οι στίχοι μιλούν
Εσύ πάντα σωπαίνεις.
Δυο αγρίμια σε μια ερημιά
Δυο σκιές φυλακισμένες

Υπάρχουν κάποιες φορές, που σκέφτομαι ότι οι άνθρωποι είμαστε καμωμένοι από φωτιά και πίσσα.
Ατσάλι η σάρκα μας, ένα πλοίο που επιπλέει στους ανέμους της ζωής.
Άλλες πάλι, σκέφτομαι  ότι το αίμα κόκκινο έγινε γιατί φιληθήκαμε νεογνά  από νεράιδες ντυμένες παπαρούνες και ότι είμαστε σαν και αυτές κόκκινες υπάρξεις απλωμένες σε αγρούς απέραντους, όπου  τα βράχια φυτρώνουν ανάμεσά μας σαν κάστρα με πολεμίστρες.
Προτιμώ, τη φωτιά και την πίσσα να'μαι καμωμένη
Κόρη Ηφαίστου γεννημένη.
Αλλά και έτσι πονάει η ζωή. Χτυπάει σκληρά η ματαίωση
Και αυτό το ατσάλι...
ματώνει εξίσου αίμα κόκκινο όπως της παπαρούνας το άγγιγμα.

Ποιος νόμισε ότι η φωτιά στις φλέβες δεν ματώνει;
όταν χύνεται λάβα σε πεδιάδες γεμάτο πέτρες και παπαρούνες.
Φωτιά και πίσσα, άτρωτοι και μόνοι.
Ή παπαρούνες σε κάμπους  Άγνοιας, εύθραυστοι σε βράχους κάστρα και πολεμίστρες.

«Αυτός που καβαλικεύει μια τίγρη φοβάται να κατέβει κάτω».

Μια γιαπωνέζικη Παροιμία ξέφυγε και πέφτει σαν κομμάτι βράχου

στη θάλασσα. 

Απόψε, κόπασαν οι άνεμοι φαίνεται. Οι βράχοι στέγνωσαν.

Φύτρωσαν ανεμώνες πάλι , σαν χελιδόνια που κτίζουν φωλιές

κάθε Άνοιξη.  Οι βράχοι στέγνωσαν από την αλμύρα των κυμάτων

Κόπασαν οι άνεμοι.  Ήρεμη και εκείνη κοιμάται στο τραγούδι των γλάρων.

Ξυπόλητος ήλιος , ένα παιδί που τρέχει στην αγκαλιά της.

Απόψε, κόπασαν οι καταιγίδες.  Στέγνωσαν οι βράχοι από μοιρολόγια

xαμένων πλοίων.

Ένα πλοίο ξενιτεύει τις υποσχέσεις αυτής της Γης. Μιας  Αγάπης.

Γράμματα πεταμένα  στα κύματα. Προσμονή. Ματαίωση.  

Μια τίγρης βρυχάται.

Σαν ένα πεπρωμένο άγριο θηρίο που κρύβεται. 

Φοβάσαι να το αντιμετωπίσεις.

Ζει μέσα σου. Ζεις μέσα του.

Απόψε, κόπασαν οι άνεμοι.  

Οι βράχοι στέγνωσαν από δάκρυα.

Έλα κοντά και άκουσε το τραγούδι των γλάρων.

Η τίγρης δεν βρέχεται. Εσύ όμως, έχεις γίνει θαλασσοπούλι.

[Η τίγρης]

Κανένας άγγελος.  Κανένας δαίμονας
απόψε για να πιούμε μαζί  και να χτίσουμε ουρανούς
ή 
κολάσιμες ιστορίες.
Τίποτα απόψε! Μόνο ησυχία

και η άτιμη έχει πολλά να μας διηγηθεί

Απλωμένα δάχτυλα του ήλιου του

Πάνω στο παγωμένο χώμα της μεθυσμένης νύχτας

Γραμμές αφήνουν το πέρασμα της στις λάσπες της βροχής

Σέρνομαι μαζί της, μέσα στην υγρασία της ανάμνησης.

Θέλω να μείνω κρυμμένη στις παλάμες του,

να αφήσω έναν κόσμο χωρίς όνομα και ανάσες

Φίλα με, κράτα με, πνίγονται οι λέξεις μου 

φωτιά στις φλέβες μου

Φίλα με, κράτα με  χάνομαι σαν φύλλο πεσμένο

στις ρίζες  της ζωής μου.

Η νύχτα υγρή με σκέλια ανοιχτά σαν  πόρνη

μόλις φεύγει  ο πελάτης των υποσχέσεων

πλήρωσε κέρματα που κουδούνισαν στις τσέπες του

χωρίς να πει κουβέντα για περασμένους χειμώνες.

Φίλα με, κράτα με, χάνομαι σαν σκόνη

σε μια ερημιά χωρίς ήχους, 

μόνο ανέμους άγριους που λυσσάνε κατάρες,

ήχους από μεθύσια.

Με πονάει η σιωπή αυτή.

Φίλα με, κράτα με, είμαι δική σου

Αυτό το κορμί  δεν το κατέχω

Φίλα με, κράτα με,  σπάω  σαν κύμα

καταιγίδα....  

σταγόνες μαστίγια στη γη μου.

Συναντήθηκαν
τα μάτια, τα χείλη
οι λεπίδες.
Συναντήθηκαν
χωρίς λόγια
με αγγίγματα σε ήλιο
σε βροχή, σε κύμα.
σε καταιγίδες.
Της είπε
όμορφα λόγια, φιλώντας τη στο λαιμό.
Του χαμογέλασε στο ρεφρέν.
Ωραία μουσική ακούω από σένα.....

[Ελεύθερη Πτώση]

 [Στο Γάτο μου που έκανε κλωστές κάτι γράμματά μου].

Έχω καιρό να βγάλω ένα στίχο χωρίς να είναι κάτι γελοίο, όταν το διαβάζω ξανά.

Έτσι, αφέθηκα στο πληκτρολόγιο να χτυπιέμαι αμήχανα πάνω σε μια κενή σελίδα word. Όταν πάω να το κλείσω το κείμενο με ρωτάει το σύστημα "Αποθήκευση;" Τι να αποθηκεύσω. Πεινάω τις λέξεις, την έμπνευση, τη σιωπηρή στιγμή. Τι να αποθηκεύσω άραγε. Όλα αποθηκευμένα μέσα μου. Και το ειδικό βάρος των αναμνήσεων μεγαλώνει. Μεγαλώνουν όμως και οι λυπημένες μνήμες. Όχι οι ευτυχισμένες που έζησα. Μάλλον, είναι πιο εύκολη η λύπη να καταχωρηθεί. Μουτζούρες βλέπω. Μόνο!

Έγραφα πολλά σε όποιον αγαπούσα. Στον πατέρα μου το ναυτικό, στη μάνα μου όταν δεν μου μιλούσε γιατι την είχα πικράνει, στον αδερφό μου όταν πλέον οι φωνές κυριαρχούσαν της κατανοήσης, στον έρωτα.... στις φίλες μου, ακόμα και στο σκύλο μου έγραφα! Στο γάτο μου τον κεραμιδόγατο μόνο Δεν έγραφα. Του άρεσε να δαγκώνει τα γράμματα, να τα ξελύνει απο τη μορφή τους και να τα κάνει κορδονάκια!! Ασόβαρο πλάσμα!

Τι να γράψω λοιπόν. Μουτζούρες ;

Έτσι γράφω χωρίς υποσχέσεις και δεσμεύσεις σύνταξης κειμένου σε ένα άγνωστο παραλήπτη. Όχι σε κοινό αναγνωστικό. Αυτό είναι ιερή υποχρέωση να το αφήνω σε αληθινούς μυθοπλάστες. Ή σε εκείνους που γνωρίζουν πολλές όμορφες λέξεις και ζωγραφίζουν υπέροχα τοπία Ανθρώπων μέσα σε Ιστορίες με αρχή, μέση και τέλος.

Δεν έχω αρχή, μέση και τέλος. Δεν έχω καν την αντοχή να ξεκινήσω, πόσο μάλλον να φτάσω στον επίλογο.

Και όμως, παραδόξως, ο επίλογος πάντα με προφταίνει.

Ο γάτος μου λοιπόν έκανε τις λέξεις μου κλωστές και έπαιζε με τις μουτζούρες που αυτές άφηναν στην απομορφοποίησή τους.

Κάτι ήξερε καλύτερα!

Κάποιες φορές, όνειρο είναι,
βλέπω ένα δάσος πυκνό με δέντρα από φύκια
Τεράστια ψηλά φύκια.
Ίσως είμαι στο βυθό μου, ένα απόκοσμο πλάσμα
Το ονειρεύομαι πολλές φορές και ομολογώ δεν είναι εφιάλτης.
Κοιτώ τη σκεπή του βυθού και βλέπω μια σελήνη να λάμπει
Την ικετεύω να με σηκώσει στα χέρια της
Τη δοξάζω λατρευτικά
και εκείνη δυναμώνει και με γεμίζει φως στο σκοτάδι μου.
Μα είμαι εκεί μέσα στα τεράστια δέντρα απο φύκια
Τόση ησυχία....
Τόση μοναξιά...
Τόση μαγεία!
Απόκοσμο πλάσμα μοιάζω λέω
Και ιδρώνω από πυρετό.
Πάρε με σελήνη μου και κάνε με ένα κυκλάμινο
Πάρε με από το βυθό, κάνε με μια ανάσα ανέμου.
Και εκείνη, λάμπει τόσο πολύ και με ζεσταίνει
Γίνομαι βρέφος μέσα σε ένα κουκούλι
Δεν πονάω. Δεν νοιώθω κάτι επάνω στη σάρκα μου.
Υπάρχω ή με γεννάς ξανά;
και εκείνη .....
πέπλο η νύχτα την ντύνει νύφη.

Άβυσσος.

Μια μέρα ξύπνησα σε αυτή τη Γη..... και έγινα πολλά αλλά και ένα τίποτα.
Το τελευταίο είναι το πιο σπουδαίο επίτευγμά μου.
Μια μέρα ξύπνησα ελεύθερη.

Τι ωραία μουχλιασμένη μέρα σήμερα.
 Γεμάτη φύκια και πενικιλίνη , σαν βρεγμένη γαλέτα το χώμα .
Και το μπετό επισης σαν νεκροταφείο.
Η άσφαλτος δε .... σαν ψόφια διαδρομη.

Μουχλιασμένη μέρα.