Υπάρχουν κάποιες φορές, που σκέφτομαι ότι οι άνθρωποι είμαστε καμωμένοι από φωτιά και πίσσα.
Ατσάλι η σάρκα μας, ένα πλοίο που επιπλέει στους ανέμους της ζωής.
Άλλες πάλι, σκέφτομαι  ότι το αίμα κόκκινο έγινε γιατί φιληθήκαμε νεογνά  από νεράιδες ντυμένες παπαρούνες και ότι είμαστε σαν και αυτές κόκκινες υπάρξεις απλωμένες σε αγρούς απέραντους, όπου  τα βράχια φυτρώνουν ανάμεσά μας σαν κάστρα με πολεμίστρες.
Προτιμώ, τη φωτιά και την πίσσα να'μαι καμωμένη
Κόρη Ηφαίστου γεννημένη.
Αλλά και έτσι πονάει η ζωή. Χτυπάει σκληρά η ματαίωση
Και αυτό το ατσάλι...
ματώνει εξίσου αίμα κόκκινο όπως της παπαρούνας το άγγιγμα.

Ποιος νόμισε ότι η φωτιά στις φλέβες δεν ματώνει;
όταν χύνεται λάβα σε πεδιάδες γεμάτο πέτρες και παπαρούνες.
Φωτιά και πίσσα, άτρωτοι και μόνοι.
Ή παπαρούνες σε κάμπους  Άγνοιας, εύθραυστοι σε βράχους κάστρα και πολεμίστρες.