Απλωμένα δάχτυλα του ήλιου του

Πάνω στο παγωμένο χώμα της μεθυσμένης νύχτας

Γραμμές αφήνουν το πέρασμα της στις λάσπες της βροχής

Σέρνομαι μαζί της, μέσα στην υγρασία της ανάμνησης.

Θέλω να μείνω κρυμμένη στις παλάμες του,

να αφήσω έναν κόσμο χωρίς όνομα και ανάσες

Φίλα με, κράτα με, πνίγονται οι λέξεις μου 

φωτιά στις φλέβες μου

Φίλα με, κράτα με  χάνομαι σαν φύλλο πεσμένο

στις ρίζες  της ζωής μου.

Η νύχτα υγρή με σκέλια ανοιχτά σαν  πόρνη

μόλις φεύγει  ο πελάτης των υποσχέσεων

πλήρωσε κέρματα που κουδούνισαν στις τσέπες του

χωρίς να πει κουβέντα για περασμένους χειμώνες.

Φίλα με, κράτα με, χάνομαι σαν σκόνη

σε μια ερημιά χωρίς ήχους, 

μόνο ανέμους άγριους που λυσσάνε κατάρες,

ήχους από μεθύσια.

Με πονάει η σιωπή αυτή.

Φίλα με, κράτα με, είμαι δική σου

Αυτό το κορμί  δεν το κατέχω

Φίλα με, κράτα με,  σπάω  σαν κύμα

καταιγίδα....  

σταγόνες μαστίγια στη γη μου.