Ναι το Φθινόπωρο έρχεται, βιαστικά, ερωτευμένο, διψασμένο από βροχές και δάκρυα.  Ακουμπάει κάθε ένα δέντρο και νοιώθει, νοιώθει που να πάρει (αυτό το γαμημένο ρήμα που σαν κύμα χτυπάει πάνω στην καρδιά μου).  Τα δέντρα μελαγχολούν το Φθινόπωρο και ίσως για αυτό αγαπώ το δάσος τόσο, γιατί μαζί με τα θλιμμένα γυμνά δέντρα δεν είμαι μόνη ποτέ.  Σηκώνω το βλέμμα και τα κοιτώ να προσπαθούν με τις άκρες τους να φτάσουν ουρανό.  Να τον ακουμπήσουν, να μπουν μέσα του.  Το φθινόπωρο έρχεται βιαστικά, σχεδόν λαχανιασμένα να προλάβει την αγάπη πριν ξεραθεί και στερέψει ελπίδα.  Έρχεται πιο διψασμένο και ερωτευμένο από ποτέ.  Πιο ερωτευμένο από κάθε τέλος ενός καλοκαιριού και εγώ ..... εγώ το κοιτώ και αφήνω από την καρδιά μου ένα λευκό περιστέρι να το χαιρετίσει......


https://www.youtube.com/watch?v=hDjtNsPLPK0